Woensdag 22-7-2015
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
01 Augustus 2015 | Brazilië, Salvador
Woensdag 22-7-2015
De gebruikelijke routine, 05:00 uur op, 06:00 uur vertrekken met de bus naar Goiania. Daar met de taxi naar het vliegveld voor onze vlucht van 11:40 uur naar Salvador de Bahia, via Sao Paulo. We vliegen eerst anderhalf uur de verkeerde kant op, wachten daar een uur en vliegen daarna tweeëneenhalf uur de goede kant op. Om 16:30 uur landen we in Salvador de Bahia.
Salvador, aan de ‘Baia de Todos os Santos’, Baai van Allerzielen, is, na Rio en Sao Paulo, de derde stad in Brazilië en was tot 1763 de hoofdstad.
Hier zijn in het verleden de meeste negerlaven aangekomen en nu nog heeft Bahia het hoogste percentage Afro-Braziliaanse inwoners van Brazilië.
Salvador was de belangrijkste slavenhaven en die werden in zulke grote aantallen ‘ingevoerd’ dat zij deels hun Afrikaanse cultuur hebben kunnen bewaren. Omdat de slaven afkomstig waren uit verschillende landstreken en van verschillende stammen ontstond er een nieuw mengsel van negerculturen. De invloed van die cultuur is in de landstreek Bahia en de stad Salvador terug te vinden.
Salvador is gebouwd op een rotswand die het centrum verdeeld in een hoog gelegen deel, Cidade Alta en een laag gelegen deel, Cidae Baixa. De meeste musea en kerken liggen in het Cidade Alta, rond de wijk ‘Pelourinho’, een levendig openlucht museum vol 17e en 18e eeuwse architectuur, ons hoofddoel, waar ook ons hostel is.
Ik heb uitgezocht dat we het slimste met de ‘executivo’, mini-shuttle-bus, van het vliegveld naar ‘Praca da Se’ kunnen, tegen een lekker laag tarief. Die busjes staan recht voor de uitgang, even voorbij de taxi’s die wel 10 x zo duur zijn. Maar er word ge- of verbouwd aan een parkeergarage. Er is geen busje te zien.
Anneke volgt de borden en spreekt even met een stel Braziliaanse medereizigers. Die gaan naar de zelfde plek, met de lijnbus. We volgen hun voorbeeld en komen na anderhalf uur hotsen en botsen in het donker bij het ‘Praca Municipal’ aan, het eindpunt van de bus.
Als we zijn uitgestapt en met een gids in de hand proberen ons te oriënteren vraagt een alleen reizend meisje met een rugzak, die met ons uit de bus stapte, ‘Can I help you?’. Ze ziet er Braziliaans en als een ervaren reizigster uit dus weet zij vast beter dan wij waar we zijn. Maar behalve haar vraag spreekt zij geen Engels en kent ze de omgeving niet. Zij herhaalt onze vraag tegen een paar omstanders die ons ook niet kunnen helpen. Iedereen kijkt mee en probeert uit ons plattegrondje op te maken waar we zijn, het gesprek wordt steeds ingewikkelder. Wij houden het voor gezien en gaan intuïtief een richting op.
Na honderd meter worden we aangesproken door een forse vent in een T-shirt. Het shirt heeft een informatie-logo op de mouwen, maar de man gedraagt zich zo dwingend dat we, hem zo veel mogelijk negerend, doorlopen. Hij blijft maar druk doen en roepen dat de afstand twee kilometer is, veel te ver volgens hem, en veel te gevaarlijk. Ongevraagd roept hij een taxi voor ons, maar we blijven hem negeren en lopen stug door.
Na een paar honderd meter herken ik de gebouwen en het plein, ‘Praca da Se’ en aansluitend het ‘Terreiro de Jezus’. Nu weet ik precies waar we zijn moeten.
Tien minuten later krijgen we aan de receptie de sleutel van onze kamer en het advies waar we lekker Moqueca kunnen eten. Moqueca is het nationale recept van Bahia, een visstoofschotel met tomaat, ui, limoen, kruiden, kokosmelk en palmolie. Het blijkt een goed advies.
Op de terugweg naar het hostel nemen we in een zijstraat op een terras nog een borrel met sigaar, en bekijken de bedrijvigheid in het straatje. Schuin aan de overkant speelt een gitarist lome Zuid Amerikaanse deuntjes, passend bij onze stemming. De bediening op ons terras is vanavond in handen van een voluptueuze zwarte vrouw in een te klein jurkje. Twee keer per minuut moet ze al haar accessoires herschikken, wat ze met een schaamteloze overgave doet. Ze moet erg lachen om ons kromme Portugees, maar snapt precies wat we bedoelen. Tussen al het herschikken door bedient ze nog wat tafeltjes en vult zij de kassa die aan een touw uit het raam hangt. Na de betaling van elke rekening gaat het geld in een rieten tasje dat tegen de gevel hangt en daarin wordt de omzet onmiddellijk naar de tweede verdieping getakeld.
Op onze eigen tweede verdieping slapen we die nacht matig, geplaagd door de muggen die er niet zouden zijn.
De gebruikelijke routine, 05:00 uur op, 06:00 uur vertrekken met de bus naar Goiania. Daar met de taxi naar het vliegveld voor onze vlucht van 11:40 uur naar Salvador de Bahia, via Sao Paulo. We vliegen eerst anderhalf uur de verkeerde kant op, wachten daar een uur en vliegen daarna tweeëneenhalf uur de goede kant op. Om 16:30 uur landen we in Salvador de Bahia.
Salvador, aan de ‘Baia de Todos os Santos’, Baai van Allerzielen, is, na Rio en Sao Paulo, de derde stad in Brazilië en was tot 1763 de hoofdstad.
Hier zijn in het verleden de meeste negerlaven aangekomen en nu nog heeft Bahia het hoogste percentage Afro-Braziliaanse inwoners van Brazilië.
Salvador was de belangrijkste slavenhaven en die werden in zulke grote aantallen ‘ingevoerd’ dat zij deels hun Afrikaanse cultuur hebben kunnen bewaren. Omdat de slaven afkomstig waren uit verschillende landstreken en van verschillende stammen ontstond er een nieuw mengsel van negerculturen. De invloed van die cultuur is in de landstreek Bahia en de stad Salvador terug te vinden.
Salvador is gebouwd op een rotswand die het centrum verdeeld in een hoog gelegen deel, Cidade Alta en een laag gelegen deel, Cidae Baixa. De meeste musea en kerken liggen in het Cidade Alta, rond de wijk ‘Pelourinho’, een levendig openlucht museum vol 17e en 18e eeuwse architectuur, ons hoofddoel, waar ook ons hostel is.
Ik heb uitgezocht dat we het slimste met de ‘executivo’, mini-shuttle-bus, van het vliegveld naar ‘Praca da Se’ kunnen, tegen een lekker laag tarief. Die busjes staan recht voor de uitgang, even voorbij de taxi’s die wel 10 x zo duur zijn. Maar er word ge- of verbouwd aan een parkeergarage. Er is geen busje te zien.
Anneke volgt de borden en spreekt even met een stel Braziliaanse medereizigers. Die gaan naar de zelfde plek, met de lijnbus. We volgen hun voorbeeld en komen na anderhalf uur hotsen en botsen in het donker bij het ‘Praca Municipal’ aan, het eindpunt van de bus.
Als we zijn uitgestapt en met een gids in de hand proberen ons te oriënteren vraagt een alleen reizend meisje met een rugzak, die met ons uit de bus stapte, ‘Can I help you?’. Ze ziet er Braziliaans en als een ervaren reizigster uit dus weet zij vast beter dan wij waar we zijn. Maar behalve haar vraag spreekt zij geen Engels en kent ze de omgeving niet. Zij herhaalt onze vraag tegen een paar omstanders die ons ook niet kunnen helpen. Iedereen kijkt mee en probeert uit ons plattegrondje op te maken waar we zijn, het gesprek wordt steeds ingewikkelder. Wij houden het voor gezien en gaan intuïtief een richting op.
Na honderd meter worden we aangesproken door een forse vent in een T-shirt. Het shirt heeft een informatie-logo op de mouwen, maar de man gedraagt zich zo dwingend dat we, hem zo veel mogelijk negerend, doorlopen. Hij blijft maar druk doen en roepen dat de afstand twee kilometer is, veel te ver volgens hem, en veel te gevaarlijk. Ongevraagd roept hij een taxi voor ons, maar we blijven hem negeren en lopen stug door.
Na een paar honderd meter herken ik de gebouwen en het plein, ‘Praca da Se’ en aansluitend het ‘Terreiro de Jezus’. Nu weet ik precies waar we zijn moeten.
Tien minuten later krijgen we aan de receptie de sleutel van onze kamer en het advies waar we lekker Moqueca kunnen eten. Moqueca is het nationale recept van Bahia, een visstoofschotel met tomaat, ui, limoen, kruiden, kokosmelk en palmolie. Het blijkt een goed advies.
Op de terugweg naar het hostel nemen we in een zijstraat op een terras nog een borrel met sigaar, en bekijken de bedrijvigheid in het straatje. Schuin aan de overkant speelt een gitarist lome Zuid Amerikaanse deuntjes, passend bij onze stemming. De bediening op ons terras is vanavond in handen van een voluptueuze zwarte vrouw in een te klein jurkje. Twee keer per minuut moet ze al haar accessoires herschikken, wat ze met een schaamteloze overgave doet. Ze moet erg lachen om ons kromme Portugees, maar snapt precies wat we bedoelen. Tussen al het herschikken door bedient ze nog wat tafeltjes en vult zij de kassa die aan een touw uit het raam hangt. Na de betaling van elke rekening gaat het geld in een rieten tasje dat tegen de gevel hangt en daarin wordt de omzet onmiddellijk naar de tweede verdieping getakeld.
Op onze eigen tweede verdieping slapen we die nacht matig, geplaagd door de muggen die er niet zouden zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
