Zondag 7 juni
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
10 Juni 2015 | Brazilië, Pontalina
Zondag 7 juni
Het huis is niet gebouwd als hotel-restaurant, maar het is dusdanig groot en ruim van opzet, met bijvoorbeeld een garage voor drie of vier auto’s, dat het er wel geschikt voor is. Het heeft vier gastenkamers met douche en toilet, een zeer ruime woonkamer (nu restaurant) een zeer ruime ‘hobby-keuken’ met bij-keukens (nu professionele keuken), een eigen kruidentuintje achter het huis. Koken is de uit de hand gelopen hobby van Maria. In Amsterdam heeft ze een eigen zaak gehad, restaurant/traiteur Sabor de Maria in de Roelof Hartstraat.
Het huis staat als het ware in een openlucht volière. Ara’s vliegen door de tuin, parkieten jagen onder de veranda op vliegjes en kolibries zweven rond om de nektar uit de bloemen te likken. Daarvoor hebben zij een lange W-vormige tong met kleine haartjes op de puntjes waarmee hij op plekken komt waar insecten niet bij kunnen, heb ik gelezen. Wij herkennen de ‘Grietjebie’, die eigenlijk Grote Kiskadie heet. Die hebben we leren kennen in Suriname, dat is hier een stukje verderop. Daar heet hij zo vanwege zijn roep, heel verassend: grie-tje-bie, maar in Brazilie roept hij bem-te-vi.
We gebruiken ons ontbijt op de veranda, samen met de gasten die hier vanwege de bruiloft zijn, en nemen de tijd om te luieren. Na het ontbijt gaat Maria aan de slag om de lunch te verzorgen. De lunch in Brazilië is vergelijkbaar met het diner in Europa. Ze maakt filet mignon, kip, bakkeljauw, rijst, pommes frites, salade, ijs, fruit. Dat moet ze in twee etappes doen voor in totaal 50 personen. Het vaste personeel heeft het laten afweten. Die werken wel graag als het niet druk wordt en werken niet graag als het wel druk wordt. Het is hen wel gelukt een afwasser te ronselen, maar Peter en Maria staan er praktisch alleen voor. Halverwege het traject vraagt Peter mij of ik wil helpen de lege borden, glazen, flesjes af te ruimen. Het wordt mijn eerste horeca-ervaring, gekleed in mijn zwarte overhemd doe ik het kennelijk overtuigend want ik krijg meteen bestellingen. Zelfs de bestellingen die ik wel begrijp delegeer ik naar Peter, om mogelijke misverstanden te voorkomen. Tegen de gasten zeg ik ‘Nao falo Portugues’. Dat raakt snel bekend, helemaal als ik de bruid, die in de loop van de lunch arriveert, ons cadeau aanbied: een Delfts Blauw gedecoreerd blik stroopwafels. Nadat alle gasten een voor een vertrokken zijn daalt de rust neer.
Peter praat ons bij, onder meer over de medische risico’s van het leven in Brazilië. Hij vertelt over de Lacraia, een gevaarlijke grote duizendpoot die lelijke, en soms dodelijke beetwonden kan opleveren. Als tweede komt de Ziekte van Chagas aan bod, een soort ziekte van Lyme, die je kunt krijgen van wantsen die in de rieten daken en de scheuren in de muur leven van de primitieve onderkomens waar wij mogelijk in terecht komen.
Daarna doen we niet veel meer en gaan om 20:00 uur naar bed.
Het huis is niet gebouwd als hotel-restaurant, maar het is dusdanig groot en ruim van opzet, met bijvoorbeeld een garage voor drie of vier auto’s, dat het er wel geschikt voor is. Het heeft vier gastenkamers met douche en toilet, een zeer ruime woonkamer (nu restaurant) een zeer ruime ‘hobby-keuken’ met bij-keukens (nu professionele keuken), een eigen kruidentuintje achter het huis. Koken is de uit de hand gelopen hobby van Maria. In Amsterdam heeft ze een eigen zaak gehad, restaurant/traiteur Sabor de Maria in de Roelof Hartstraat.
Het huis staat als het ware in een openlucht volière. Ara’s vliegen door de tuin, parkieten jagen onder de veranda op vliegjes en kolibries zweven rond om de nektar uit de bloemen te likken. Daarvoor hebben zij een lange W-vormige tong met kleine haartjes op de puntjes waarmee hij op plekken komt waar insecten niet bij kunnen, heb ik gelezen. Wij herkennen de ‘Grietjebie’, die eigenlijk Grote Kiskadie heet. Die hebben we leren kennen in Suriname, dat is hier een stukje verderop. Daar heet hij zo vanwege zijn roep, heel verassend: grie-tje-bie, maar in Brazilie roept hij bem-te-vi.
We gebruiken ons ontbijt op de veranda, samen met de gasten die hier vanwege de bruiloft zijn, en nemen de tijd om te luieren. Na het ontbijt gaat Maria aan de slag om de lunch te verzorgen. De lunch in Brazilië is vergelijkbaar met het diner in Europa. Ze maakt filet mignon, kip, bakkeljauw, rijst, pommes frites, salade, ijs, fruit. Dat moet ze in twee etappes doen voor in totaal 50 personen. Het vaste personeel heeft het laten afweten. Die werken wel graag als het niet druk wordt en werken niet graag als het wel druk wordt. Het is hen wel gelukt een afwasser te ronselen, maar Peter en Maria staan er praktisch alleen voor. Halverwege het traject vraagt Peter mij of ik wil helpen de lege borden, glazen, flesjes af te ruimen. Het wordt mijn eerste horeca-ervaring, gekleed in mijn zwarte overhemd doe ik het kennelijk overtuigend want ik krijg meteen bestellingen. Zelfs de bestellingen die ik wel begrijp delegeer ik naar Peter, om mogelijke misverstanden te voorkomen. Tegen de gasten zeg ik ‘Nao falo Portugues’. Dat raakt snel bekend, helemaal als ik de bruid, die in de loop van de lunch arriveert, ons cadeau aanbied: een Delfts Blauw gedecoreerd blik stroopwafels. Nadat alle gasten een voor een vertrokken zijn daalt de rust neer.
Peter praat ons bij, onder meer over de medische risico’s van het leven in Brazilië. Hij vertelt over de Lacraia, een gevaarlijke grote duizendpoot die lelijke, en soms dodelijke beetwonden kan opleveren. Als tweede komt de Ziekte van Chagas aan bod, een soort ziekte van Lyme, die je kunt krijgen van wantsen die in de rieten daken en de scheuren in de muur leven van de primitieve onderkomens waar wij mogelijk in terecht komen.
Daarna doen we niet veel meer en gaan om 20:00 uur naar bed.
-
11 Juni 2015 - 09:27
Douwina Bisschop:
hallo klaas en anneke mooie fotos en een mooi huis best uit te houden denk ik met al dat lekker
eten. En al die mooie dieren om je heen . Jammer dat het zo ver weg is kon ik nog wel een handje helpen leek me wel leuk .Als ik in een restorant zit denk ik nog wel eens wil nog weer werken heb het
altijd leuk werk gevonden wel hard werken maar dat vond ik nooit een probleem .Hoe drukker hoe
lueker ik het vond. Helaas het gaat niet door. hartellijke groeten aan allen . pa en ma. -
11 Juni 2015 - 17:23
Marianne:
Wat ontzettend leuk om jullie volgen in jullie avontuur! Het klinkt allemaal heerlijk en ik zou zo willen ruilen.
Liefs,
Marianne -
11 Juni 2015 - 20:15
George En Ade:
Lieve Anneke en Klaas,
Wat een imposant begin van jullie reis en leuk die verslagen!
Zolas je over de bruiloft schreef, Klaas, kon ik het mij al helemaal voorstellen en die foto's klopten bij mijn beelden. Je kunt mooi vertellen.
Verblijven jullie ook in dat hotel?
Mooie natuur daar. Zolas wij ook hebben ervaren: hoe moier de natuur, hoe enger sommige beesten. In Tasmanie in het mooie huisje van een van de vrouwen in een natuurgebied , lag er een waarschuwing voor een gevaarlijke bijtende mier, die in je broekspijp naar boven springt. Gekker kan het toch niet zijn!
Komen jullie al een beetje bij van de reis en alle indrukken?
Anneke, ik ben vandaag met Cleo naar de begrafenis van Anne geweest.
Mark en Fleur gezien ook alle neven en nichten.
Het was in een gebouwtje in het Amsterdamse bos en ze hadden alles zelf georganiseerd.
Geen enge doodgravers erbij en lekker onconventioneel.
Ik heb Marcus al,een opdracht gegeven om ook mijn kistje tengaan timmeren!
Het was behoorlijk emotioneel! We hebben ook zoveel goede herinneringen.
De boot schiet al,op. Chimano heeft een paar dagen geholpen. Het schilderen is nu klaar.
Nu nog allerlei,andere klusjes. We waren behoorlijk moe maar voldaan.
Vandaag rustdagje en morgen weer verder. Dinsdag hetnwater weer in.
Geniet van alles, veel liefs van ons,
George en Ade
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
