Dinsdag 23-6-2015
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
29 Juni 2015 | Brazilië, São Paulo
Dinsdag 23-6-2015
Vroeg, 07:00 uur, maar rustig opgestaan. Uitgebreid tijd genomen voor ontbijt. Om 10:00 uur de stad in voor een wandeling van twee kilometer door het centrum. Wij nemen er bijna de hele dag voor.
Eerst met de metro naar Praca da Se. Daar staat een grijze kolos van een kathedraal, Catedral da Se, uit 1920, met zware granieten pilaren, Pieter Saenredam-waardig. Op het plaveisel voor de kathedraal liggen de daklozen op lagen karton onder dekens te slapen, in de schaduw van de hoge palmbomen.
Dan op naar het Jezuïetenklooster, Pateo do Colegio, op de plek waar zij, de Jezuïeten, ooit, in 1554, de eerste nederzetting stichtten die zou uitgroeien tot Sao Paulo en bezoeken het bijbehorende museum. Voor oude mensen geldt geen entreeprijs en op grond van ons uiterlijk mogen wij er gratis in van de jongeman bij de kassa. Verse Jezuïeten, gekleed in een soort aardappelzak met spaghettibandjes, duiden ons de richting en nemen onze tassen aan bij de vestiaire. Het kleine museum, twee bescheiden verdiepingen, toont onder meer 2 stukken die al 400 jaar oud zijn. Een stenen doopfond, niet zo moeilijk om te bewaren en een 400 jaar oude jas, wat ik wel bijzonder vind. De stof vertoont grote gelijkenis met wat de jongens beneden dragen.
Het Banespa building, een 161 meter hoge Empire State-look-alike, huisvest BANco do EStado de sao PAulo en heeft een panoramadek met zicht over de hele stad. Bezoek aan het dek is, alweer, gratis, maar kort, 5 minuten. We moeten natuurlijk wel eerst geadministreerd worden. Paspoort, telefoonnummer en dit keer zelfs een foto. Het is een nogal strak geregelde logistieke operatie van een half uur met een overstap naar de volgende lift, wachten tussen de gele lijnen, volgende lift-etappe, wachten tot de voorgaande ploeg het trapje van het bescheiden panoramadek weer afgedaald is, en op de terugweg alles in omgekeerde volgorde, alles onder begeleiding van de serieus kijkende suppoosten. Het uitzicht maakt alles goed, Wat een stad, gebouwen, veel hoge gebouwen, tot aan de horizon.
Nossa Senhora do Rosario dos Homens Pretos, Onze Vrouwe van de Rozenkrans van de Zwarte Mensen, is een geel geschilderde kerk. Ernaast staat het Monumento a Mae Preta, Monument van de Zwarte Moeder. Het stelt een slavin voor die een kind de borst geeft, een blank kind, terwijl haar eigen kinderen honger moeten lijden.
Het Praca da Republica, ooit stonden hier deftige herenhuizen, nu vooral kantoorgebouwen, is een beetje naargeestige plek met veel rondhangende daklozen en verslaafden. We drinken er een ‘caldo de cane’, bouillon van het riet, uitgeperst rietsuikersap, onder begeleiding van een gitaarduo dat CD’s probeert te verkopen. Een van de plaatselijke alcoholisten vermaakt zich met wat danspassen en gewiegel met zijn heupen.
Voor de verandering eten we vanavond bij de buren op de andere hoek.
Vroeg, 07:00 uur, maar rustig opgestaan. Uitgebreid tijd genomen voor ontbijt. Om 10:00 uur de stad in voor een wandeling van twee kilometer door het centrum. Wij nemen er bijna de hele dag voor.
Eerst met de metro naar Praca da Se. Daar staat een grijze kolos van een kathedraal, Catedral da Se, uit 1920, met zware granieten pilaren, Pieter Saenredam-waardig. Op het plaveisel voor de kathedraal liggen de daklozen op lagen karton onder dekens te slapen, in de schaduw van de hoge palmbomen.
Dan op naar het Jezuïetenklooster, Pateo do Colegio, op de plek waar zij, de Jezuïeten, ooit, in 1554, de eerste nederzetting stichtten die zou uitgroeien tot Sao Paulo en bezoeken het bijbehorende museum. Voor oude mensen geldt geen entreeprijs en op grond van ons uiterlijk mogen wij er gratis in van de jongeman bij de kassa. Verse Jezuïeten, gekleed in een soort aardappelzak met spaghettibandjes, duiden ons de richting en nemen onze tassen aan bij de vestiaire. Het kleine museum, twee bescheiden verdiepingen, toont onder meer 2 stukken die al 400 jaar oud zijn. Een stenen doopfond, niet zo moeilijk om te bewaren en een 400 jaar oude jas, wat ik wel bijzonder vind. De stof vertoont grote gelijkenis met wat de jongens beneden dragen.
Het Banespa building, een 161 meter hoge Empire State-look-alike, huisvest BANco do EStado de sao PAulo en heeft een panoramadek met zicht over de hele stad. Bezoek aan het dek is, alweer, gratis, maar kort, 5 minuten. We moeten natuurlijk wel eerst geadministreerd worden. Paspoort, telefoonnummer en dit keer zelfs een foto. Het is een nogal strak geregelde logistieke operatie van een half uur met een overstap naar de volgende lift, wachten tussen de gele lijnen, volgende lift-etappe, wachten tot de voorgaande ploeg het trapje van het bescheiden panoramadek weer afgedaald is, en op de terugweg alles in omgekeerde volgorde, alles onder begeleiding van de serieus kijkende suppoosten. Het uitzicht maakt alles goed, Wat een stad, gebouwen, veel hoge gebouwen, tot aan de horizon.
Nossa Senhora do Rosario dos Homens Pretos, Onze Vrouwe van de Rozenkrans van de Zwarte Mensen, is een geel geschilderde kerk. Ernaast staat het Monumento a Mae Preta, Monument van de Zwarte Moeder. Het stelt een slavin voor die een kind de borst geeft, een blank kind, terwijl haar eigen kinderen honger moeten lijden.
Het Praca da Republica, ooit stonden hier deftige herenhuizen, nu vooral kantoorgebouwen, is een beetje naargeestige plek met veel rondhangende daklozen en verslaafden. We drinken er een ‘caldo de cane’, bouillon van het riet, uitgeperst rietsuikersap, onder begeleiding van een gitaarduo dat CD’s probeert te verkopen. Een van de plaatselijke alcoholisten vermaakt zich met wat danspassen en gewiegel met zijn heupen.
Voor de verandering eten we vanavond bij de buren op de andere hoek.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
