Woensdag 24-6-2015

Woensdag 24-6-2015

Holambra, een samenvoeging van Holland, Amerika en Brazilië, is een plaats ten noorden van Sau Paulo, met veel Hollandse invloeden. Dat willen we wel eens zien. Met de bus is het twee en een half uur, inclusief overstap in Campinas. We zijn speciaal vroeg opgestaan, maar het hangslot zit nog op de deur van de ontbijtruimte. We wachten, scharrelen nog wat rond in onze kelder en besluiten na een half uur dan maar bij de buren te gaan eten. Op straat komen we onze ontbijt-ober tegen, op weg naar zijn werk, en we lopen met hem mee terug.

Een uurtje later dan gepland zitten we in de bus, nadat we de benodigde papieren hebben ingevuld. Naast onze geboortedatum, moeten we ook nog onze leeftijd opgeven, en verder waarom we naar deze plaats toe willen: voor handel of werk, toerisme of doorgaand reiziger, familiebezoek, studie, of misschien voor onze gezondheid? De chauffeur trekt het formulier los van de ticket en propt het ongezien in zijn broekzak.

Holambra floreert (!) vanwege de bloementeelt. Het plaatsje is aangelegd als een park, met veel groen, veel bungalow-achtige huizen, twee artificiële meertjes, en vol Hollandse symboliek: molens, klompen, tulpen, etc. Alles uitgevoerd op zo’n een kitscherige wijze dat het weer leuk wordt. Het is een mengeling van Batavia-stad en Volendam. De busterminal, een keurig gemetseld gebouwtje, is uitgevoerd met een trapgeveltje. Bij de Hollandse club staat een model van een molen, rood-wit-blauw geschilderd, in een grote klomp. Het hotel aan de Alameda Mauricio van Nassau is uitgevoerd met geveltjes maar in Braziliaanse stijl geschilderd in schreeuwerige kleuren. De telefoonschelpen voor de deur hebben de vorm van een klomp. Zelfs de naamborden van de straten zijn aangepast, in plaats van blauw zijn ze oranje.
We worden aangesproken door de eigenaar van Restaurant Madurodam. Van honderd meter afstand zag hij dat we Nederlanders waren, door Klaas zijn lengte, en doordat hij Anneke’s rode sjaal aanzag voor een boerenzakdoek. Hij is geboren in Heeswijk-Dinther en 58 jaar geleden hierheen geëmigreerd. Volgend jaar gaat hij weer eens naar Nederland, voor een reünie van de vijfde klas van zijn lagere school, hij kijkt er erg naar uit. Zelf heeft hij ook nog steeds een boerenzakdoek die af en toe gebruikt wordt tijdens bijeenkomsten van de Nederlandse club.

Een stukje verderop is een stroopwafelfabriek, Oma Beppie, en een van de bloementelers heeft de naam van zijn vrouw verwerkt in de naam van het bedrijf: Mien.
We bezoeken het museum van Holambra. Er staat een exacte kopie van de pioniershuisjes (klein!) waarmee men hier begonnen is. Onder een afdak een rij oude trekkers. Binnen vooral historische foto’s met onderschriften in twee talen, Portugees en Nederlands. Anneke raakt in gesprek met een man die hier al 65 jaar woont en nog perfect Nederlands spreekt. Hij vertelt dat hij op zijn elfde uit Nederland weg is gegaan. Hij heeft vorig jaar zijn dochter in Eindhoven bezocht, expres in de winter, omdat hij nog eens de vrieskou op zijn gezicht wilde voelen tijdens een fietstocht. Hij vond het een geweldige ervaring.

Aan de rand van het dorp staat ook een levensgrote molen. Die kan je beklimmen om boven van het uitzicht te genieten, maar dat is ons te gek. Wij gaan op weg naar de winkelstraat, waar zich ook de horeca bevindt, om iets te eten. Als we langs een van de meertjes lopen stuiten we op een groepje capibara’s, de grootste knaagdieren ter wereld. Dat we op onze reis door Brazilië, speciaal in het natuurgebied Pantanal, capaibara’s zouden zien hadden we wel gedacht. Maar dat ze hier gewoon in de plaatselijke plas rondzwemmen tussen de eenden is een verassing.

Na een lunch bij Confeitaria Martin Holandesa, met een Amstel van de tap en thee en koffie met een Tompouce toe, gaan we weer op weg naar huis en kortten de busreis met lezen.
In onze stamkroeg, de buren op de hoek, zijn we weer van harte welkom. Het is een broodjeszaak, annex supermarktje, annex café, annex hamburgertent. Dit is een geweldige combinatie. Ze hebben altijd klanten, buiten op het terras en binnen aan de zinken toog, die bijdragen aan een goede sfeer. We gaan binnen zitten en bekijken de activiteiten van de corpulent hamburgerbakker die opvallend lichtvoetig heen en weer drentelt, hier vlees pakt, daar uien ergens anders kaas en alles op zijn bakplaat met zijn plamuurmes verwerkt.

In Brazilië is roken verboden in de horeca, maar dat is geen probleem. Rokers staan precies niet onder de luifel, één been op straat en één been op het terras, de arm met peuk boven de straat, de arm met glas onder de luifel. En maar wiebelen van het ene been op het andere.