Zaterdag 1-8-2015
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
13 Augustus 2015 | Brazilië, Olinda
Zaterdag 1-8-2015
Ontbijt met tapuiten, Klan bijwerken, lunch en dan met de bus naar het metrostation van Recife. We staan na het uitstappen wat te aarzelen bij een breed hek, zullen we linksom of rechtsom, en onmiddellijk klinken er behulpzame stemmen uit de ramen van de bus en minstens drie armen wijzen ons de beste richting: linksom!
We zijn te vroeg op het vliegveld om in te checken en installeren ons bij een koffiebarretje, dat ook thee heeft, aan een tafeltje naast een stopcontact. Onder het genot van thee en koffie met gebak werk ik verder aan ons verslag voor de Klan.
Dan komt toch de tijd om in te checken, om geld te pinnen, en te boarden.
We nemen onze plaatsen in maar worden door een bezorgde stewardess naar andere stoelen gedirigeerd. Omdat onze plaats bij de nooduitgang is moeten er, volgens voorschrift, mensen zitten die Portugees spreken. In geval van calamiteiten niet zo gek, lijkt mij. Maar we hadden wel net de theorie van het ‘uitwerpen’ van de deur doorgenomen en begrepen, en besloten dat wij dat wel aan konden. Anneke hoort de stewardess in haar walkietalkie zeggen dat ze twee ‘estrangeros’, vreemdelingen, bij de nooduitgang weggeplukt had. Dat valt verkeerd en de verontwaardigde toon waarop Anneke dat laat blijken roept vrolijke hilariteit op bij de andere passagiers.
Van Recife vliegen we naar Fortaleza, waar bijna alle passagiers uitstappen. Met de nieuwe passagiers aan boord vliegen we door naar Belem. Daar herhaalt het spelletje met het wisselen van de passagiers zich. Dan stijgen we voor de derde keer op, naar Manaus.
Tijdens alle landing- en opstijgroutines wissel ik het werken op mijn PC af met het lezen van mijn boek, in het ritme waarmee ik mijn tafeltje mag in- of uitklappen. Dat schiet lekker op, zo.
De taxi zet ons voor de deur van het hotel af.
We zijn in Manaus, de legendarische stad in het hart van het Amazonegebied.
Ontbijt met tapuiten, Klan bijwerken, lunch en dan met de bus naar het metrostation van Recife. We staan na het uitstappen wat te aarzelen bij een breed hek, zullen we linksom of rechtsom, en onmiddellijk klinken er behulpzame stemmen uit de ramen van de bus en minstens drie armen wijzen ons de beste richting: linksom!
We zijn te vroeg op het vliegveld om in te checken en installeren ons bij een koffiebarretje, dat ook thee heeft, aan een tafeltje naast een stopcontact. Onder het genot van thee en koffie met gebak werk ik verder aan ons verslag voor de Klan.
Dan komt toch de tijd om in te checken, om geld te pinnen, en te boarden.
We nemen onze plaatsen in maar worden door een bezorgde stewardess naar andere stoelen gedirigeerd. Omdat onze plaats bij de nooduitgang is moeten er, volgens voorschrift, mensen zitten die Portugees spreken. In geval van calamiteiten niet zo gek, lijkt mij. Maar we hadden wel net de theorie van het ‘uitwerpen’ van de deur doorgenomen en begrepen, en besloten dat wij dat wel aan konden. Anneke hoort de stewardess in haar walkietalkie zeggen dat ze twee ‘estrangeros’, vreemdelingen, bij de nooduitgang weggeplukt had. Dat valt verkeerd en de verontwaardigde toon waarop Anneke dat laat blijken roept vrolijke hilariteit op bij de andere passagiers.
Van Recife vliegen we naar Fortaleza, waar bijna alle passagiers uitstappen. Met de nieuwe passagiers aan boord vliegen we door naar Belem. Daar herhaalt het spelletje met het wisselen van de passagiers zich. Dan stijgen we voor de derde keer op, naar Manaus.
Tijdens alle landing- en opstijgroutines wissel ik het werken op mijn PC af met het lezen van mijn boek, in het ritme waarmee ik mijn tafeltje mag in- of uitklappen. Dat schiet lekker op, zo.
De taxi zet ons voor de deur van het hotel af.
We zijn in Manaus, de legendarische stad in het hart van het Amazonegebied.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
