Zaterdag 29-8, zondag 30-8 en maandag 1-9-2015

Zaterdag 29-8, zondag 30-8 en maandag 1-9-2015

Tijdens ons ontbijt bij Quitandela nemen we afscheid van de dames die ons steeds zo vriendelijk en geduldig geholpen hebben. We kopen bij Cacula een fles cachasa: ‘Ipioca ouro’, het merk van de burgemeester, om mee te nemen naar Nederland.

We nemen geld op bij de Banco do Brazil, die zo’n twee weken geleden beroofd is.
De rovers hebben dynamiet gebruikt om de betaalautomaten op te blazen, met een grote ravage tot gevolg. De bank draait sindsdien op halve kracht. Het gat in de gevel is gedicht maar het cement is nog nat, de verwoeste glazen deuren zijn vervangen door chipwood platen en de opgeblazen automaten liggen in de hal onder een stuk afdek-plastic. Wij hebben een degelijk alibi, wij waren bewijsbaar in de Pantanal.


We struikelen voor een van de laatste keren over de ongelijke stoepen. In Brazilië is het verplicht zo’n twee en een halve meter van je grond in te richten als trottoir. Iedereen doet dat naar eigen inzicht, eigen ontwerp en met praktische verhogingen en verlagingen om de auto of de motor binnen de poort te zetten. Dat maakt de stoepen in Brazilië voor de voetganger nogal verassend, vooral als het donker is, en dat is het hier elke dag vanaf 18:00 uur.

Zondag 30-8-2015

Nadat we vroeg zijn vertrokken uit Pontalina pikken we Neide op om naar Pirenopolis te gaan, het kleurrijke koloniale stadje van de staat Goias. Neides zus, die ook Neide heet maar dan nét iets anders, gaat ook mee. De dames zien er piekfijn uit, strakke kleertjes, pittige decolletés, en vooral Neide 2 op naaldhakken als spijkers. Toevallig weten wij dat het stadje waar we heen gaan, geplaveid is met kinderkopjes, in dit land ‘cabezas de negras’, hoofden van negers, geheten. Maar, daar hebben de twee dames geen problemen mee, want deze schoenen zijn alleen voor in de auto, als we daar zijn trekken ze platte schoenen aan. De twee mannen zitten lekker ruim voorin de auto, de drie niet zo heel dunne dames zitten gezellig klem op de achterbank.

Onderweg eten we bij een kilo-restaurant waar een dame USB-sticks verkoopt met wel 1.000 liedjes erop. Anneke heeft wel belangstelling voor ‘sertanejo’, de plaatselijke country muziek met de onnavolgbare ritmes, waarbij de accordeon vooral als ritme instrument ingezet wordt en veel minder om melodieën te spelen. Peter heeft ook belangstelling, als achtergrondmuziek voor in het restaurant, waar de klanten regelmatig vragen of hij daar meer van wil draaien. Er wordt langdurig overleg gepleegd, de adviezen van Neide en zus ingewonnen, de verkoopster aangesproken over een prijs ‘com disconto’, met korting, en ze besluiten er samen één te kopen, met de modernste liedjes. De kosten wordt gedeeld, de stick aangeschaft en het plan is dat Peter de muziekfiles op zijn PC download en dat Anneke de stick krijgt.
Korting kan er niet af, maar we krijgen wel een gratis CD-tje met de muziek van ‘Christiano Araujo’, die vorige maand in het nieuws was nadat hij zo jammerlijk met zijn auto was verongelukt. Het wrak van zijn auto werd getoond, huilende fans werden geïnterviewd, de presentator sprak met een brok in zijn keel en ik werd daarom op slag FAN. Thuis kan ik nu beluisteren waar ik eigenlijk FAN van geworden ben.
In de auto hebben we de mogelijkheid om de muziek van de stick af te spelen dus als we weer onderweg zijn luisteren we met belangstelling naar alle bagger die er op blijkt te staan. De muziek benadert nog het meest de herrie die uit de BOOMBOOM-auto’s komt, waar Peter zo’n hekel aan heeft dat hij de eigenaars ervan typeert als mensen, nee, wezens met maar twee hersencellen. Eén voor het linker kanaal en één voor het rechter kanaal. Hij vraagt zich af of ze kunnen denken zonder hun lippen te bewegen en als ze uit hun auto stappen let hij altijd even op of ze op twee of vier benen lopen.
We concluderen dat deze muziek niet bevorderlijk is voor de eetlust en dus voor gebruik in zijn restaurant waardeloos. Anneke vindt de muziek onder álle omstandigheden waardeloos en schenkt Peter de stick, waar hij toch 4 GB nuttige informatie op kwijt kan.

Pirenopolis, ooit begonnen als goudzoekers- nederzetting, is een schattig dorpje, ruim 100 kilometer ten noorden van Goiânia, met een oude houten één-baans brug over de rivier, zodat verkeer aan beide zijden van de brug eerst moet wachten tot hij weer vrij is. Er wordt in de rivier gezwommen, van de rotsen gedoken en op de rotsen gezonnebaad. Wij drinken wat aan de overkant van de rivier, waar het koeler is dan in het dorp, met zicht op de brug en de waterpret eronder. Op de achtergrond staat op een heuvel de ‘Igreja Nossa Senhora do Rosario de Meia Ponte’, Kerk van Onze Lieve Vrouwe van de Rozenkrans van de Halve Brug, een beetje Duits aandoend vakwerkbouwsel met witte muren, bruine balken en blauwe luiken, de oudste kerk van Goias. De beide Neides blijken intussen niet alleen hun schoenen verwisseld te hebben, ze hebben zich helemaal omgekleed, geschikt voor een warm middagje slenteren.
We eten met zijn allen in een straatje vol restaurants, waarbij de juffrouw die ons bediend zeer regelmatig komt controleren of er geen drankjes aangevuld moeten worden. Als ik daar in het Nederlands plagende opmerkingen over maak moet Peter die vertalen, waarna zij zuinig glimlacht. Ze heeft duidelijk ervaring met toeristen, laat zich niet opnaaien en gaat met een gereserveerde houding rustig door met haar werk. Ondertussen stellen wij ons niet minder gereserveerd op naar alle ‘hippies’ die langs onze tafel komen om sieraden te verkopen.

‘s Avonds brengt Peter ons naar een motel, vlak bij het huis van Neide. Neide gaat mee om de onderhandelingen te voeren. Als we betaald hebben nemen we hartelijk afscheid, vlak voor ze deur uitgaat draait ze zich nog een keer om en roept ‘Doei!’.
Peter biedt aan om ons de volgende morgen om 08:00 uur op te komen halen en naar het vliegveld te brengen, een welkome en comfortabele oplossing, met al onze koffers en tassen.
Het motel bed is wederom van beton, er hangt weer een spiegel van 6 vierkante meter en diverse service-artikelen zijn uitgestald. Er zit een controlepaneel in de natuurstenen ombouw van het bed waarmee we onder meer de groene neon verlichting in het plafond kunnen regelen.
Neide heeft voor ons een kamer geregeld voor R$ 85 , inclusief ontbijt, daarvoor mogen we er 12 uur blijven. Als we langer dan 12 uur blijven worden er extra kosten in rekening gebracht, per minuut. Extra personen worden tot de kamer toegelaten tegen een tarief van R$ 42,50 pp. Tot de mogelijkheden behoort ook een verblijf van 24 uur, á R$ 117,- (extra personen R$ 58,50 pp), of een verblijf van 3 uur (extra personen R$ 18,- pp). Onrustig vallen wij in slaap.

Maandag 1-9-2015

Om 08:00 uur staat Peter al voor de deur als wij beneden komen en brengt ons probleemloos naar het vliegveld van Goiânia. Vandaaruit is het maar een half uurtje vliegen naar Brasilia, de hoofdstad van het land, waar we 5 uur moeten wachten op onze aansluitende vlucht naar Lissabon.
Omdat we zoveel tijd hebben wandelen we eerst naar het ene eind van het van het vliegveld, bekijken de winkeltjes en horeca gelegenheden, tot het eind bij Gate 1, naast de Subway sandwichshop. Wij moeten boarden bij Gate 35, lopen helemaal naar de andere kant van het vliegveld en vinden naast alweer een Subway sandwichshop, Gate 31. Meer gates zijn er niet. We informeren bij een steward, die eerst op de vlucht wil slaan omdat hij in het Engels aangesproken wordt. Anneke schakelt gauw over naar Portugees, waarna wij uitgelegd krijgen waar gate 35 zich bevindt. Onderweg vragen we nog een enkele keer want wij zien geen enkel bord dat ons de weg naar onze gate wijst. Die blijken er ook niet te zijn. Je moet ergens naast Restaurant Viena door een glazen deur waar ‘Embarque International’ boven staat.
Nu we weten waar we moeten zijn besluiten we eerst maar eens te gaan lunchen, bij Restaurant Viena, een kilo-restaurant. Er staat nergens een prijs genoemd, dus informeren we bij de ingang. Duur natuurlijk, echte vliegveldprijzen, maar we gaan ervoor. Als ik met mijn bord met warme lunch bij de weegschaal kom blijkt dat ik een soort elektronische pas had moeten hebben, gewoon afrekenen, dat is met geld, blijkt niet mogelijk. Ook moeten we aangeven op welke korting we recht hebben. Er ontstaat een grote verwarring waar zelfs Anneke haar Portugees geen oplossing kan bieden. Teneinde raad laat de kassière ons doorlopen, zonder dat wij betaald hebben of iets als een rekening mee krijgen om, gebruikelijk in Brazilië, later bij de uitgang af te rekenen. We eten ons bord leeg, inmiddels koud geworden, zetten de vaat bij een verzamelpunt en wandelen met gemengde gevoelens langs de kassa het restaurant uit. Voldoening omdat wij nu eindelijk ook eens een Braziliaan opgelicht hebben, geïrriteerd omdat Viena het allemaal zo ingewikkeld georganiseerd heeft en geen duidelijkheid kan verschaffen, en schuldig omdat we niet betaald hebben.

Als we bij Gate 35 wachten tot het boarden begint wordt Antonia Camps omgeroepen, of ze zich even wil melden. Waarom zou dat zijn? We lopen samen naar de steward die zegt dat hij alleen maar even onze passen moet controleren. Misschien omdat we niet langs de incheckbalie zijn geweest? We hebben al onze boardingpassen in Goiânia aangereikt gekregen en zien geen noodzaak om weer in allerlei rijen te gaan staan.
We krijgen onze passen terug en vertrekken, zonder problemen en op tijd.
Een half uur eerder dan gepland komen we de volgende ochtend aan op Schiphol.

We zijn weer thuis.