Maandag 3-8-2015
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
13 Augustus 2015 | Brazilië, Manaus
Na het ontbijt gaan we de stad in om bij diverse boekingskantoortjes langs te gaan om een Amazone regenwoudtour te boeken. We hebben de meest betrouwbare en ervaren adressen achterhaald en de shopping-route vastgesteld. We beslissen vandaag niet, gaan met alle informatie terug naar het hotel en maken daar een weloverwogen definitieve keus. Dat is de strategie.
Het eerste adres, Amazonas Indian Turismo, blijkt gespecialiseerd in en georganiseerd vanuit de Amazone indianencultuur. In een donker kantoortje ergens op een eerste verdieping zit een indiaanse vrouw die geen Engels spreekt en daarom haar dochter wakker gaat maken. Die toont ons met behulp van plakboeken en Engelstalige brieven van enthousiaste klanten wat zij te bieden hebben. Je kunt met hen het oerwoud in, begeleid door een ervaren indiaanse gids die jou dan leert hoe je je in het oerwoud op de indianenmanier in leven kan houden. Interessant, maar iets te avontuurlijk, om niet te zeggen te primitief. Zelf je hutje bouwen van takken en bladeren, slapen op de grond, etc. Wat wij vooral willen is iets van de oerwoudnatuur zien.
Het volgende adres, Arquipelago Anavilhanas Tours, biedt meer vertrouwen. Het is er licht, er staat een computer, een printer, er hangen creditcardlogos aan de deur en we worden te woord gestaan door een mevrouw die ons rustig vertelt van de voor- en nadelen van de trips die zij kan boeken. Als we onze keus hebben gemaakt blijkt, na telefonisch contact, deze volgeboekt. Terwijl we over een alternatief nadenken wordt de mevrouw teruggebeld met de mededeling dat er toch nog een kamer vrij blijkt te zijn, een betere kamer want mét airco, die we voor dezelfde prijs kunnen boeken. Ons plan was om nog bij een derde bureau langs te gaan, Amazon Gero’s tours, maar deze trip is van Gero-tours en zij biedt de trip aan tegen dezelfde prijs. We laten onze strategie los en boeken de trip. We kunnen niet met onze creditkaart betalen, blijkt, de creditcard logo’s op de deur te zitten er alleen omdat ze er nog niet afgehaald zijn. We gaan de straat op en pinnen bij 3 verschillende banken het bedrag bij elkaar. Het Braziliaanse banksysteem stelt maar een beperkt bedrag beschikbaar dat je contant kunt opnemen, kennelijk zijn ze bezorgd dat we alles in een keer verbrassen. Terug op het kantoor tellen we alle biljetten uit en krijgen een getekend contract. Tevreden over onze beslissing gaan we de stad verder verkennen.
Het ’Museo do Indio’, Museum van de Indianen, is klein maar fijn. Het toont maskers, trommels, aardewerk, jachtwapens, etc.
In de zaaltjes, ingericht naar thema, zijn sensoren aangebracht zodat, als je binnenkomt, de lichten aan gaan en de ventilatoren gaan draaien, heel gastvrij.
Men deed in de tijd van de grote rubberwinsten erg zijn best om in Manaus de sfeer van het rijke Europa op te roepen, waarbij Parijs leidend was. Als iets Frans was dan was het chique, en Manaus moest het ‘Parijs van de tropen’ worden. Niets was te gek. Een historicus meldt: ’Als een rubberbaron een groot jacht kocht, nam een andere een tamme leeuw als huisdier, en een derde leste de dorst van zijn paard met champagne’.
Dat kan overdreven zijn maar alle bouwmaterialen voor het Teatro Amazonia, de cultuurtempel van Manaus, werden geïmporteerd met uitzondering van het hout. Marmer uit Italië, glaswerk en kroonluchters uit Venetië, het frame gemaakt van ijzeren pilaren in de vorm van Griekse zuilen, waren van ijzer gemaakt in Glasgow, de tegels op de koepel uit de Elzas, de stoelen op de balkons van Engels gietijzer, de wanden met zijden behang bekleed, spiegels van echt kristal, alles geïmporteerd uit Europa. Alleen de geplande marmeren traptreden zijn nooit aangekomen. Het schip dat ze vervoerde verging voor de kust van Brazilië en het marmer ligt nog steeds ergens op de bodem van de Atlantische oceaan. Daarom zijn de trappen van hout. De bouw duurde 17 jaar, op 31 december 1896 werd het theater ingewijd.
De zaal is relatief klein, bijna knus. Als je in de zaal recht omhoog kijkt, naar de plafondschildering, lijkt het alsof je midden onder de Eiffeltoren staat, je kijkt onder tegen het ijzerwerk van de vier poten aan. Boven aan de pilaren zijn schilden aangebracht met namen van grote kunstenaars. Niet alleen componisten maar ook Shakespeare en Goethe worden op die wijze geëerd.
Het toneeldoek is beschilderd en kan niet opgerold worden, anders zouden de verflagen breken. Als het doek opgetrokken wordt, gaat het rechtstandig in zijn geheel omhoog tot bovenin de koepel. Dat gebeurt regelmatig, want er worden elke week nog minstens drie avonden voorstellingen gegeven.
Ook toen was theaterbezoek een sociaal gebeuren waarbij het van belang was om te zien wie er allemaal waren en om gezien te worden. Er heerste een sterk besef van rangen en standen, de hogere stand keek uiteraard op de lagere stand neer. Dat werd in het operagebouw erg letterlijk opgevat en zodoende was beneden in de zaal zitten was het goedkoopst, de loges op de eerste ring waren duurder en de bovenste loges waren het allerduurst Het gold als zeer chique om daar gezien te worden.
Behalve de grote zaal, hebben ook de kleedkamers, wandelgangen en foyers een luxe uitstraling, met ingelegde houten vloeren, gemarmerde ijzeren pilaren, plafondschilderingen, kristallen kroonluchters en koperen en porseleinen kwispedoors. In een van de gangen staat een maquette van het gebouw, van Lego.
De oprijlaan voor het operagebouw was geplaveid met speciale stenen waarin rubber verwerkt was, om het geluid van de paarden en koetsen te dempen, zodat ze het geluid van de voorstelling niet zouden storen.
Tegen zonsondergang wandelen we naar de drijvende haven. Via een lange loopbrug komen we op de drijvende kade. Daar liggen passagiers en vrachtschepen die ingeladen of juist uitgeladen worden. Havenwerkers sjouwen met grote pakken op hun schouders de loopplanken op en af en passagiers zoeken hun hangmat aan dek op. We laten de bedrijvigheid en de zonsondergang rustig op ons inwerken.
Voor we terug gaan naar ons hotel eten we bij ´Delicias Grill´ een als een Franse kiosk vormgegeven cafetaria met terras in een parkje met muziektent een ´Pao Hamburger Tudo´, broodje hamburger met alles. Naast een blaadje sla en de hamburger zelf stoppen ze er ook een plak bacon, een gebakken ei en een aan reepjes gesneden hotdog in je broodje. Dat alles wordt strak omwikkeld met vetvrij papier dat het uitpuilende broodje bij elkaar houdt. Daar komen we de nacht wel op door.
-
13 Augustus 2015 - 21:22
Douwina Bisschop:
hallo Jullie hebben het druk merken we en toch nog e mails .We hebben alles weer gelezen en foto s bekeken .Het was weer leuk .Pa en ik kijken al 3 avonden op tv naar een verslag en beelden Belem en over de indianen stammen. Het lijkt een beetje op meereizen .Het is erg iteressant enwehoren en zien ook een deel van jullie reis . Alles goed hier met pa is het nog steeds hetzelfde . gr ma en pa. tot de volgende mail ma. -
15 Augustus 2015 - 20:49
Marijke:
Tjonge wat een lange epistels Klaas, Bert zegt al,: ik ga eens aan de computer mijn Klan huiswerk doen.
Maar heel leuk en wij hoeven niet meer naar Brazilie want wij maken nu al de reis samen met jullie.
Heel dicht nu bij de jungle van de Amazone, ben een beetje jaloers want achter de pc, hoor je niet al de jungle geluiden e.d.
Ben benieuwd of jullie aan zijn gekomen van al die kilo restaurants en pizzas en hamburges.
Wij gaan vrijdag gewoon naar Istrie maar hopelijk wel leuk..
Kus Bert en Marijke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley