Maandag 24 & dinsdag 25-8-2015

Maandag 24 & dinsdag 25-8-2015

Op weg naar de supermarkt bezoeken we eerst Ki-Delicia, de ijssalon. Daar hangt een verschrikkelijke poster aan de muur van alweer een religieus congres dat volgende week plaatsvindt: ‘Congresso de Curas e Milagres’, Congres van Genezingen en Wonderen, met de boeventronies van de predikant-oplichters schaamteloos in kleur afgebeeld.

De meeste kerken in Brazilië zijn ondernemingen, aldus Peter, met als enige doel: winst maken. Als je de juiste toon weet aan te slaan zijn er nogal wat zielen te winnen die bereid zijn giften te doen. Bij hem op de hoek van de straat had iemand zijn huis overgeschilderd, een naam voor een nieuwe religieuze beweging bedacht en deze samen met het woord ‘Igreja’, kerk, op de buitenmuur geschilderd. Vervolgens heeft hij, met behulp van een geluidsinstallatie, avonden lang op zijn stoep staan preken, maar kennelijk niet de juiste toon getroffen. Zijn kerk is nu failliet en het huis afgesloten.
Maar er zijn ook succesvolle ‘kerken’, waarvan de volgelingen echt geloven dat de voorganger, zoals hij beweert, elke week op de top van een berg een persoonlijk gesprek met God heeft en die tijdens een ‘congres’ invaliden geneest, die dan dansend van vreugde uit hun rolstoel opspringen.

Tijdens een uurtje zappen langs zo’n 20 Braziliaanse televisiezenders, komen we meer dan tien kerkzenders tegen: Een paar katholieke missen worden op traditionele wijze opgedragen, een paar mannen in zwart pak met een stijf wit boordje om worden geïnterviewd of doen geheel zelfstandig hun verhaal. Bedreven orerende heren van allerlei leeftijden staan te spreken, te preken en te roepen. Huilende gelovigen worden op het podium geroepen om door de ‘geestelijke’ omarmd te worden en huilen daarna nóg harder. Vrijwel altijd staat er een bankrekeningnummer onderin beeld. Soms zelfs voorzien van de opmerking: Jezus heeft vandaag nog zoveel duizend real nodig.

Wij brengen ons geld naar de supermarkt, Cacula (spreek uit: kaasoelaa) en worden weer aangesproken door een van een van de personeelsleden. Zij stelt ons voor aan haar jongste zoon van een jaar of dertien, vertelt ons de samenstelling van de rest van het gezin, vraagt waar wij wonen en hoe lang we hier blijven. De communicatie verloopt wel lastig, maar er is onderling voldoende begrip. Als wij zeggen dat we komende maandag weer naar Nederland gaan, vraagt ze of we alstublieft willen blijven. Verder doet ze erg haar best ons te helpen om de dingen die we zoeken in ons winkelwagentje te krijgen. Haar zoon kent Nederland, althans weet van koeien en melk, groente en fruit, Robin van Persie en wil weten aan welke landen Nederland grenst.

Wij spioneren voor Peter bij zijn conculega Restaurant Risotto, aan de andere kant van Pontalina, maken foto’s van de ‘cardapio’, menukaart, zodat Peter wat aan concurrentieanalyse kan doen. De eigenaar van Risotto vindt ons wel een vreemd stel en legt uit dat de ‘cardapio’ helemaal niet representatief is voor wat hij te bieden heeft. Eigenlijk kan hij alles maken wat wij willen, we hoeven alleen maar even met hem te overleggen. We danken hem voor zijn toelichting en zeggen een andere keer terug te komen, misschien, en wandelen na een drankje weer terug naar huis.
Als we later bijpraten over de horecamarkt in Pontalina wil Peter eigenlijk dat we daar daadwerkelijk een keer gaan eten. Maar in het vuur van zijn verhaal om die concurrent in de hoek te zetten had hij net beweerd dat ze hondenvoer serveren. Wij denken er nog even over na.

Overal in Brazilië zien we veel dikke mensen. We hadden al in een reisgids gelezen dat de Brazilianen van goed gevulde vrouwen houden, of ze ook van dikke mannen houden is niet duidelijk, maar we hebben er wel heel veel gezien.
De vrouwen laten graag zien wat ze allemaal in huis hebben, dikke billen in super strakke skinny jeans, buiken die over de strak aangesnoerde broeksband puilen, grote borsten in te kleine push-up beha’s onder strakke, laag uitgesneden shirtjes.
De oorzaak van al dat vlees laat zich niet moeilijk raden: de consumptie van vet en suiker is enorm.
Er wordt veel frisdrank gedronken. Op een terras is het heel gewoon om een tweeliterfles Coca-Cola te bestellen voor twee personen, of Fanta, of ‘Guarana’, de lokale versie van cola, gemaakt van de guarana-bes.
Als je een glas vruchtensap bestelt is wordt het glas voor een derde gevuld wordt met sap, waaraan een derde deel suiker en een derde deel water wordt toegevoegd. Als je vraagt om sap zonder suiker, kijken ze je aan of je wel goed bij je hoofd bent. Terwijl het fruit hier, dankzij het zonnige weer, van zichzelf al enorm zoet is.
Koffie zonder suiker is ook raar. Meestal staat op de toonbank van een broodjeswinkel een thermos met mierzoete koffie klaar, waaruit je jezelf naar believen mag inschenken in plastic bekertjes van borrelglas- formaat. Thee drink je alleen maar als je ziek bent.

Elke maaltijd van de dag is zoet en vet.
Ontbijt (Cafe da manha): Minimaal verse pao de queijo, warme broodjes waarin kaas in het deeg is verwerkt, die worden weggespoeld met zoete koffie. Een uitgebreidere ochtendmaaltijd bestaat uit worstjes, zoete broodjes ongeveer 3 keer zo groot als de Nederlandse koffiebroodjes, cake, enz.
De lunch (almoco) is de hoofdmaaltijd van de dag, tussen half twaalf en half drie ‘s middags. Veel vlees, vis of kip, een beetje sla, veel witte rijst, en/of spaghetti, en/of maniok en/of mais. Alles meestal voorzien van een dikke laag kaas of een of andere zoute en vette saus.
De avondmaaltijd wordt na zeven uur ’s avonds gegeten, soms pas om half elf. Dat kan best laat zijn, waardoor er tussendoor nog gesnackt moet worden met een portie ijs, een hamburger tudo, met bacon en gebakken ei, of een stuk taart. Het menu van de avondmaaltijd lijkt erg op de lunch, alleen met nog minder groente. Al het eten wordt weggespoeld met grote hoeveelheden frisdrank of bier.

Ik zag Maria een risotto met shi-take paddenstoelen klaarmaken. Ik mocht proeven, het was erg lekker. Toen ging ze hem ‘lekker maken’:
Een flinke scheut slagroom erbij, een grote klodder smeerbare witte verse kaas, twee grote handen vol geraspte mussarela, de plaatselijke imitatie mozzarella, twee grote handen vol geraspte imitatie-Goudse kaas, een paar honderd gram Parmezaanse kaas en nog een flinke scheut kookroom. Ja, nog lekkerder geworden, wel een beetje zwaar, zei de kokkin.

Als je denkt aan al dit vet en deze suiker te kunnen ontsnappen door zelf je boodschappen te doen, blijkt dat ook nogal tegen te vallen, ongezoet brood is bijna nergens te vinden, ongezoete yoghurt bestaat ook niet, zelfs de Griekse yoghurt van Danone is gezoet.