Vrijdag 19 juni
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
24 Juni 2015 | Brazilië, Curitiba
Vrijdag 19 juni
De aankomst op de rodoferroviaria, bus & treinstation, is exact volgens planning, 07:00 uur. Het is er koud, 6 graden, slechts. We raken in gesprek, in het Engels, Frans en Portugees door elkaar, met een jonge Braziliaanse vrouw die om 09:00 uur een zakelijke afspraak heeft. Ze werkt op de universiteit van Curitiba, faculteit biologie, en is bezig om een uitwisselingsprogramma op te zetten met een Franse universiteit in Compiègne, om samen onderzoek te doen op het gebied van biotechnologie. De universiteit van Curitiba heeft het vak ecologie min of meer uitgevonden. Die faculteit is jaren her geopend, in aanwezigheid van de fameuze Jacques Cousteau. Zij gaat binnenkort een maand naar Frankijk om de taal beter te leren maar geeft ons nu tips over bezienswaardigheden in Curitiba en hoe we het beste naar ons hostel kunnen komen. Omdat we het vinden van bushaltes en overstappunten lastig vinden, met onze zware koffers, kiezen we toch voor een taxi die ons pal voor de deur af zet. De taxichauffeur kijkt erg nors en doet geen mond open, hij lijkt niets te begrijpen van wat we zeggen, toch brengt hij ons feilloos naar de “gele toren”.
We schaffen wel vast treinkaartjes aan voor onze tocht van morgen, voor het spectaculaire traject naar Morretes. De spoorlijn slingert zich door de bergen richting kust, bijna 1000 meter lager, door meer dan 10 tunnels en over tientallen bruggen, langs de steile bergwanden dwars door het subtropische Atlantische regenwoud en beloofd prachtige vergezichten.
Curitiba, 1,8 miljoen inwoners, is een on-Braziliaans-goed georganiseerde stad. De straten hebben niet de verraderlijke op- en afstapjes zoals in andere plaatsen. Vooral als het donker is kan je je dan lelijk verstappen. In Curitiba worden niveauverschillen opgelost door de straten glooiend aan te leggen. Met veel stroken groen en bomen, wat ruimte en rust geeft. In het historische en autovrije centrum wordt dat dan weer gecompenseerd door de kinderhoofdjes, waar je authentiek overheen kan zwikken.
Ook het openbaar vervoer is zeer goed geregeld. Naast de gewone lijnbussen biedt de stad extra lange snelbussen die stoppen bij speciale cilindervormige bushaltes die ‘tube’ worden genoemd. Daarenboven kent de stad een Linha Turistica, een bus die de langs alle 25 toeristische hoogtepunten rijdt. Daar kopen we om praktische redenen een kaartje voor. Omdat de deuren onderweg vaak open en dicht gaan dringt de kou zich steeds verder aan ons op.
’s Middags bezoeken we het Oscar Niemeyer museum, genoemd naar de architect van het gebouw. De collectie bestaat uit werken van moderne kunstenaars. Leuk, maar niet bijzonder. Het gebouw zelf is de feitelijk attractie. De kleine permanente tentoonstelling over Niemeyer en zijn werk is wel interessant. Naast foto’s en uitspraken van de man op de wanden van de zaal staan er vitrines met maquettes van zijn belangrijkste gebouwen. Niemeyer houdt van groot, ruimtelijk, de gebogen lijn en architectonisch spektakel. De meeste van zijn gebouwen staan in Brasilia, de nieuwe hoofdstad, maar het museum in Curitiba, met ‘Het Oog’ is de moeite waard en representatief voor zijn stijl.
Na het museum kleumen we een half uur op de halte van de Linha Turistica voor de bus komt. De rit gaat nog ruim een uur duren en er komt bij elke stop weer een verse golf kou naar binnen. Als we uitstappen mopperen we op Curitiba: we weten dat het winter is maar je kunt ook overdrijven, voor dit weer zijn we niet uit Nederland naar Brazilië gekomen!
Vlak voor ons hotel ontdekken we een eetgelegenheid. Het biedt vele varianten op het broodje met worst, de hotdog. Wij zijn inmiddels in voor alles wat hot is en willen er ook thee, koffie of warme chocolademelk bij. Maar dat serveren ze niet, de formule voorziet uitsluiten in hete hond en koude drank.
In onze kamer is een elektrisch verwarmingselement geplaatst en we slapen die nacht onder een extra deken.
De aankomst op de rodoferroviaria, bus & treinstation, is exact volgens planning, 07:00 uur. Het is er koud, 6 graden, slechts. We raken in gesprek, in het Engels, Frans en Portugees door elkaar, met een jonge Braziliaanse vrouw die om 09:00 uur een zakelijke afspraak heeft. Ze werkt op de universiteit van Curitiba, faculteit biologie, en is bezig om een uitwisselingsprogramma op te zetten met een Franse universiteit in Compiègne, om samen onderzoek te doen op het gebied van biotechnologie. De universiteit van Curitiba heeft het vak ecologie min of meer uitgevonden. Die faculteit is jaren her geopend, in aanwezigheid van de fameuze Jacques Cousteau. Zij gaat binnenkort een maand naar Frankijk om de taal beter te leren maar geeft ons nu tips over bezienswaardigheden in Curitiba en hoe we het beste naar ons hostel kunnen komen. Omdat we het vinden van bushaltes en overstappunten lastig vinden, met onze zware koffers, kiezen we toch voor een taxi die ons pal voor de deur af zet. De taxichauffeur kijkt erg nors en doet geen mond open, hij lijkt niets te begrijpen van wat we zeggen, toch brengt hij ons feilloos naar de “gele toren”.
We schaffen wel vast treinkaartjes aan voor onze tocht van morgen, voor het spectaculaire traject naar Morretes. De spoorlijn slingert zich door de bergen richting kust, bijna 1000 meter lager, door meer dan 10 tunnels en over tientallen bruggen, langs de steile bergwanden dwars door het subtropische Atlantische regenwoud en beloofd prachtige vergezichten.
Curitiba, 1,8 miljoen inwoners, is een on-Braziliaans-goed georganiseerde stad. De straten hebben niet de verraderlijke op- en afstapjes zoals in andere plaatsen. Vooral als het donker is kan je je dan lelijk verstappen. In Curitiba worden niveauverschillen opgelost door de straten glooiend aan te leggen. Met veel stroken groen en bomen, wat ruimte en rust geeft. In het historische en autovrije centrum wordt dat dan weer gecompenseerd door de kinderhoofdjes, waar je authentiek overheen kan zwikken.
Ook het openbaar vervoer is zeer goed geregeld. Naast de gewone lijnbussen biedt de stad extra lange snelbussen die stoppen bij speciale cilindervormige bushaltes die ‘tube’ worden genoemd. Daarenboven kent de stad een Linha Turistica, een bus die de langs alle 25 toeristische hoogtepunten rijdt. Daar kopen we om praktische redenen een kaartje voor. Omdat de deuren onderweg vaak open en dicht gaan dringt de kou zich steeds verder aan ons op.
’s Middags bezoeken we het Oscar Niemeyer museum, genoemd naar de architect van het gebouw. De collectie bestaat uit werken van moderne kunstenaars. Leuk, maar niet bijzonder. Het gebouw zelf is de feitelijk attractie. De kleine permanente tentoonstelling over Niemeyer en zijn werk is wel interessant. Naast foto’s en uitspraken van de man op de wanden van de zaal staan er vitrines met maquettes van zijn belangrijkste gebouwen. Niemeyer houdt van groot, ruimtelijk, de gebogen lijn en architectonisch spektakel. De meeste van zijn gebouwen staan in Brasilia, de nieuwe hoofdstad, maar het museum in Curitiba, met ‘Het Oog’ is de moeite waard en representatief voor zijn stijl.
Na het museum kleumen we een half uur op de halte van de Linha Turistica voor de bus komt. De rit gaat nog ruim een uur duren en er komt bij elke stop weer een verse golf kou naar binnen. Als we uitstappen mopperen we op Curitiba: we weten dat het winter is maar je kunt ook overdrijven, voor dit weer zijn we niet uit Nederland naar Brazilië gekomen!
Vlak voor ons hotel ontdekken we een eetgelegenheid. Het biedt vele varianten op het broodje met worst, de hotdog. Wij zijn inmiddels in voor alles wat hot is en willen er ook thee, koffie of warme chocolademelk bij. Maar dat serveren ze niet, de formule voorziet uitsluiten in hete hond en koude drank.
In onze kamer is een elektrisch verwarmingselement geplaatst en we slapen die nacht onder een extra deken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
