Woensdag 26 & donderdag 27-8-2015
Door: Klan
Blijf op de hoogte en volg Klaas
29 Augustus 2015 | Brazilië, Pontalina
Woensdag 26 & donderdag 27-8-2015
In plaats van een bezoek aan onze vaste sorveteria bezoeken we de ‘PC – Pontalina Club’, gelokt door het geluid van de live muziek die over het water naar ons toe drijft. Er staat een bandje sertanejo-muziek te spelen in een grote schemerige hal met een laag plafond. Op de kale betonnen vloeren dansen opgedirkte bejaarde stelletjes ervaren hun rondjes. De dames dragen bloemetjes jurken met decolleté, een enkele boezem zo strak opgebonden dat dat de enige huid is die geen rimpels vertoont. De mannen dragen lange broeken, laarzen en strohoeden. Op de veranda wordt domino gespeeld. Als de Portugese versie van ‘Lang zal ze leven’ wordt ingezet wandelen we gauw door en bestellen en biertje bij de sportkantine, 100 meter verderop. Daar zitten we tot de tijd dat de vogels thuiskomen in het licht van de ondergaande zon. Witte reigers, groene papegaaien, gele ibissen en blauwe ara’s dalen neer in de palmbomen en bevechten hun plekje in een kakafonie van vogelgeluiden.
Met Peter hebben we het weer eens over de mentaliteit van de gemiddelde Braziliaan. Onnadenkend, op de korte termijn gericht, geen rekening houdend met anderen, achterbaks, enzovoort.
Wij hebben vooral goede ervaringen met de Brazilianen die we zijn tegengekomen. Ze zijn hartelijk, behulpzaam, nieuwsgierig naar wie of wat we zijn (Duitsers? Zwitsers?) Daarom hebben we de behoefte om ze te verdedigen. Ik breng ter verdediging in dat Brazilianen wel tolerant zijn. In het verkeer wordt weinig geclaxonneerd. Bij geluidsoverlast wordt er niet geschreeuwd of gescholden, men geeft elkaar de ruimte, concludeer ik. Maar dat zie ik verkeert. Die tolerantie is maar schijn, het is angst die de mensen tegenhoudt om elkaar te corrigeren. Je loopt altijd het risico dat je iemand aanspreekt op zijn gedrag terwijl hij sacherijnig is én een wapen op zak heeft. Dat risico gaat een Braziliaan niet nemen en daarom houdt hij zijn mond.
Donderdag 27-8-2015
Maria vraagt ons mee voor een bliksembezoek aan de boerderij van haar neef, zo’n veertig kilometer verderop. Onderweg vertelt ze honderduit over alle familieleden en vrienden en kennissen, wie met wie, hoe rijk ze zijn, hoeveel huizen en boerderijen ze hebben, enzovoort. De boerderij is nog best lastig te vinden, de asfaltweg heeft veel zijwegen die uit aangestampte rode aarde bestaan, ergens bij een barretje aan de rechterkant van de weg moeten wij linksaf. Nog vier kilometer over steeds smallere paden, dan zien we Hollandse zwartbonte koeien op de weg staan, ze worden net het terrein opgedreven om gemolken te worden.
Eerst een korte rondleiding door de boerderij, een klein gebouwtje van steen en hout , dat voor de helft bestaat uit afdak. Zoals gewoonlijk is de keuken voor de helft in de open lucht.
Binnenshuis is een bron, waarvan het water in een flinke stroom continu in een houten goot loopt, naar buiten toe, waar het water een waterrad van zo’n twee meter doorsnee aandrijft.
Verderop is de vijver waar mensen tegen betaling kunnen vissen.
De inrichting is heel sober en heel rommelig, er staan wat houten meubels, wat stoelen met ijzeren frame en plastic draad bespannen. Over een stoel ligt een kleed gedrapeerd dat door de vrouw des huizes met de hand met grove steken in elkaar genaaid is van allerlei restlapjes van diverse stoffen en formaten.
De boer vertelt dat hij echte Hollandse koeien heeft, hij doet aan KI en koopt het zaad in rietjes in Sao Paulo. Zijn koeien geven veel melk, vergeleken met de lokale dieren, hij heeft een melktank van 20.000 liter, die om de andere dag geleegd wordt door de melkfabriek. Hij is er trots op.
Maria krijgt een doos eieren mee, en twee oude Fantaflessen van elk anderhalve liter, vol verse melk. Dan is het tijd om weer op huis aan te gaan, want er moet gekookt worden voor het restaurant.
Het is avond, slecht 22 graden, en het waait. Ik doe mijn leren jasje aan tegen de kou. We lopen naar Risotto om het eten te testen. Van de zestig tafels is er één bezet door een ander stel. We gaan zitten en de baas komt op ons af, herkent ons en begint een heel verhaal. We bestellen in overleg een ‘pequeno’, kleine, salade en een vleesspies. De salade blijkt toch wel een flinke schotel zijn en aan de spies, ter grootte van een middeleeuws zwaard, rechtop in een blok hout op tafel gezet, zit een pond vlees dat je er zelf met een dolkmes af moet snijden. De schotel met rijst, de schotel met maniok, de schotel met ‘farofa’, maniokmeel waar verse kruiden doorheen zijn gemixt, raken we bijna niet aan. We eten nog een klein beetje van de salade vinaigrette, maar er is vooral zout gebruikt om hem op smaak te brengen. Het vlees is wel heerlijk mals maar ook erg zout. Het eten is vooral veel en zout, de wijze waarop Brazilianen het graag hebben, legt Maria ons uit als we later verslag uitbrengen.
We zitten nog maar net aan tafel als de ubiquitous Bia binnenkomt, ons hartelijk groet en een verhaal vertelt over het feest van de pastoor, gisteren. Dat feestje begon om zeven uur ’s avonds en duurde tot zes uur de volgende ochtend; het moet wel erg geestrijk geweest zijn. Bia wrijft in zijn ogen om duidelijk te maken hoe vermoeiend dat wel niet was. Wij praten nog wat en vertellen hem dat we de volgende dag met Maria naar de prachtige boerderij van tante Clotilde gaan. Onmiddellijk haalt hij van de enige andere tafel die bezet is een dame weg die hij aan ons voorstelt als de dochter van tante Clotilde. Even later gaat hij met haar en haar man aan tafel. Met zijn drieën bestellen zij ook een spies.
In plaats van een bezoek aan onze vaste sorveteria bezoeken we de ‘PC – Pontalina Club’, gelokt door het geluid van de live muziek die over het water naar ons toe drijft. Er staat een bandje sertanejo-muziek te spelen in een grote schemerige hal met een laag plafond. Op de kale betonnen vloeren dansen opgedirkte bejaarde stelletjes ervaren hun rondjes. De dames dragen bloemetjes jurken met decolleté, een enkele boezem zo strak opgebonden dat dat de enige huid is die geen rimpels vertoont. De mannen dragen lange broeken, laarzen en strohoeden. Op de veranda wordt domino gespeeld. Als de Portugese versie van ‘Lang zal ze leven’ wordt ingezet wandelen we gauw door en bestellen en biertje bij de sportkantine, 100 meter verderop. Daar zitten we tot de tijd dat de vogels thuiskomen in het licht van de ondergaande zon. Witte reigers, groene papegaaien, gele ibissen en blauwe ara’s dalen neer in de palmbomen en bevechten hun plekje in een kakafonie van vogelgeluiden.
Met Peter hebben we het weer eens over de mentaliteit van de gemiddelde Braziliaan. Onnadenkend, op de korte termijn gericht, geen rekening houdend met anderen, achterbaks, enzovoort.
Wij hebben vooral goede ervaringen met de Brazilianen die we zijn tegengekomen. Ze zijn hartelijk, behulpzaam, nieuwsgierig naar wie of wat we zijn (Duitsers? Zwitsers?) Daarom hebben we de behoefte om ze te verdedigen. Ik breng ter verdediging in dat Brazilianen wel tolerant zijn. In het verkeer wordt weinig geclaxonneerd. Bij geluidsoverlast wordt er niet geschreeuwd of gescholden, men geeft elkaar de ruimte, concludeer ik. Maar dat zie ik verkeert. Die tolerantie is maar schijn, het is angst die de mensen tegenhoudt om elkaar te corrigeren. Je loopt altijd het risico dat je iemand aanspreekt op zijn gedrag terwijl hij sacherijnig is én een wapen op zak heeft. Dat risico gaat een Braziliaan niet nemen en daarom houdt hij zijn mond.
Donderdag 27-8-2015
Maria vraagt ons mee voor een bliksembezoek aan de boerderij van haar neef, zo’n veertig kilometer verderop. Onderweg vertelt ze honderduit over alle familieleden en vrienden en kennissen, wie met wie, hoe rijk ze zijn, hoeveel huizen en boerderijen ze hebben, enzovoort. De boerderij is nog best lastig te vinden, de asfaltweg heeft veel zijwegen die uit aangestampte rode aarde bestaan, ergens bij een barretje aan de rechterkant van de weg moeten wij linksaf. Nog vier kilometer over steeds smallere paden, dan zien we Hollandse zwartbonte koeien op de weg staan, ze worden net het terrein opgedreven om gemolken te worden.
Eerst een korte rondleiding door de boerderij, een klein gebouwtje van steen en hout , dat voor de helft bestaat uit afdak. Zoals gewoonlijk is de keuken voor de helft in de open lucht.
Binnenshuis is een bron, waarvan het water in een flinke stroom continu in een houten goot loopt, naar buiten toe, waar het water een waterrad van zo’n twee meter doorsnee aandrijft.
Verderop is de vijver waar mensen tegen betaling kunnen vissen.
De inrichting is heel sober en heel rommelig, er staan wat houten meubels, wat stoelen met ijzeren frame en plastic draad bespannen. Over een stoel ligt een kleed gedrapeerd dat door de vrouw des huizes met de hand met grove steken in elkaar genaaid is van allerlei restlapjes van diverse stoffen en formaten.
De boer vertelt dat hij echte Hollandse koeien heeft, hij doet aan KI en koopt het zaad in rietjes in Sao Paulo. Zijn koeien geven veel melk, vergeleken met de lokale dieren, hij heeft een melktank van 20.000 liter, die om de andere dag geleegd wordt door de melkfabriek. Hij is er trots op.
Maria krijgt een doos eieren mee, en twee oude Fantaflessen van elk anderhalve liter, vol verse melk. Dan is het tijd om weer op huis aan te gaan, want er moet gekookt worden voor het restaurant.
Het is avond, slecht 22 graden, en het waait. Ik doe mijn leren jasje aan tegen de kou. We lopen naar Risotto om het eten te testen. Van de zestig tafels is er één bezet door een ander stel. We gaan zitten en de baas komt op ons af, herkent ons en begint een heel verhaal. We bestellen in overleg een ‘pequeno’, kleine, salade en een vleesspies. De salade blijkt toch wel een flinke schotel zijn en aan de spies, ter grootte van een middeleeuws zwaard, rechtop in een blok hout op tafel gezet, zit een pond vlees dat je er zelf met een dolkmes af moet snijden. De schotel met rijst, de schotel met maniok, de schotel met ‘farofa’, maniokmeel waar verse kruiden doorheen zijn gemixt, raken we bijna niet aan. We eten nog een klein beetje van de salade vinaigrette, maar er is vooral zout gebruikt om hem op smaak te brengen. Het vlees is wel heerlijk mals maar ook erg zout. Het eten is vooral veel en zout, de wijze waarop Brazilianen het graag hebben, legt Maria ons uit als we later verslag uitbrengen.
We zitten nog maar net aan tafel als de ubiquitous Bia binnenkomt, ons hartelijk groet en een verhaal vertelt over het feest van de pastoor, gisteren. Dat feestje begon om zeven uur ’s avonds en duurde tot zes uur de volgende ochtend; het moet wel erg geestrijk geweest zijn. Bia wrijft in zijn ogen om duidelijk te maken hoe vermoeiend dat wel niet was. Wij praten nog wat en vertellen hem dat we de volgende dag met Maria naar de prachtige boerderij van tante Clotilde gaan. Onmiddellijk haalt hij van de enige andere tafel die bezet is een dame weg die hij aan ons voorstelt als de dochter van tante Clotilde. Even later gaat hij met haar en haar man aan tafel. Met zijn drieën bestellen zij ook een spies.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
