Donderdag 25-6-2015

Donderdag 25-6-2015

Omdat dit hostel voor de rest van de week volgeboekt is, vertrekken we naar een nieuw onderkomen: hostel Mama Brazil, een paar kilometer verderop. We trakteren onszelf op een taxirit, want de straten zijn erg steil, de bestrating is, laten we zeggen, verrassend, onze koffers zwaar en dit keer moeten we omhoog.

Het hostel zelf is niet zo best. Rommelig, krap, oud, vuil. De kamer heeft een zelf getimmerd bed en twee krukjes. Geen kast, zelfs geen haakje waar je je kleren kwijt kunt, en verstrekt geen handdoeken. We leven even letterlijk uit de koffer.
Maar het personeel, Tatiana, is erg vriendelijk en helpt ons bij het boeken van een hotel in onze volgende bestemming, Paraty. Daarna gaan we ook meteen onze bustickets regelen, op busstation Tiete, want we willen graag aan de rechterkant van de bus zitten vanwege het uitzicht en dan moet je er vroeg bij zijn.
Vanuit Tiete gaan we op zoek naar de Mercado Municipal. Dat is een de overdekte markt, in een mooi gebouw met geornamenteerde pilaren, een markthal uit 1933, met glas-in-lood ramen met scene’s uit de Braziliaanse geschiedenis, met name van de ‘bandeiras’, de pioniers. Op de vele stalletjes worden de waren vaak kunstig en altijd aantrekkelijk uitgestald. Elk stalletje is een winkel op zich met zijn eigen specialisme: groente, fruit, kruiden, vlees, vis (bacalhau), kaas, taartjes, snoep, etc. Boven is een foodcourt waar we wat drinken en experimentele bestellingen plaatsen, Bolinho’s, gehakt- en visballen, en een Paulista, een 30 x 15 centimeter grote loempia, gevuld met gekruide gehakt en gekookt ei.

Op de terugweg naar de metro is het vlak voor de ingang een drukte van belang.
Een zwerver met zijn broek op zijn enkels probeert in zijn blote kont iets denkbeeldigs van de straat te pakken, een opstootje veroorzakend. En er staat een hele rij straatventers luidkeels hun waren aan te prijzen. De venter van de candybars heeft goede zaken gedaan, wat te zien is aan de lege dozen in de goot. Een stel dat een balspel wil verkopen, werpt elkaar constant, demonstratief dwars over de straat, feilloos en vreugdeloos de bal toe. Afgeleid door het gekrakeel loop ik bijna de metro ingang voorbij.

In een lanchoneta vlak bij het hotel krijgen we onze bestelling niet uitgelegd. De eigenaar kan wel een maaltijd maken, maar omgaan met klanten, zeker buitenlandse klanten, is niet zijn ding. Hij spreekt geen Engels, ook geen gebarentaal en zijn Portugees is onverstaanbaar rap. Maar voor hij iets doet wil hij antwoord van ons. Het gesprek valt stil. Een klant die wel Engels spreekt redt ons. Als wij zitten te eten schakelt de eigenaar nog maar eens een ander zender in op de TV. We raken in gesprek met de hulpvaardige klant, een accountmanager internet advertising. Hij waarschuwt ons voor de gevaren van Sau Paulo, maar vindt dat we het ook niet moeten overdrijven: hij is al 25 jaar oud en nog nooit beroofd.

Als Anneke ’s avonds probeert handdoeken te regelen, die moeten we huren en dat gaan we natuurlijk niet doen, leert zij een nieuw begrip voor vrek: ‘mao de vaca’, hand van de koe. Die kan niet open.