Dinsdag 7-7-2015
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
12 Juli 2015 | Brazilië, Goiânia
Dinsdag 7-7-2015
Een motel in Brazilië is een apart fenomeen. Uiteraard kan je er een kamer huren om een nacht te slapen. Dat doen wij dan ook, en dat bevalt prima.
Maar een Braziliaans motel is ook een instelling die ‘gelegenheid’ geeft. Gelegenheid om seks te hebben. Dat kan gaan om een getrouwd stel dat even aan hun overvolle woning wil ontsnappen, of een ongetrouwd stel dat misschien nog minder gelegenheid heeft, of om overspelige mannen en vrouwen die niet vrij kunnen ontvangen en bovendien graag anoniem willen blijven.
Als wij aankomen bij het ommuurde gebouw wordt er door een laag en piepklein loketje met verduisterd glas heel anoniem tegen ons gesproken door een brievenbus-grote opening. Als de onderhandelingen zijn afgesloten schuift er een klein laatje uit de muur. Daar moeten we R$ 100,- in leggen, hoewel de prijs maar R$ 68,- is. Dat is de prijs voor een hele nacht, maar je kunt ook per 1, 2, of 3 uur boeken. Het verschil krijgen we morgen terug, of minder als we van gebruik maken van de minibar of andere service-artikelen. Als we betaald hebben gaat de garage deur open en kunnen we verder rijden. Pal voor de kamerdeur is de parkeer gelegenheid. Als je je auto hebt neergezet kan je een scherm laten zakken dat de auto en het nummerbord aan het zicht onttrekt. Dit voor het geval dat de auto van je vrouw er al staat als jij net met je minnares aankomt.
Binnen is het keurig geregeld. Het bed-onderstel is van beton, met natuursteen belegd. Er is een TV met óók een aantal gewone zenders. Aan het plafond boven het bed hangt een spiegel. De minibar is welvoorzien en bovenop ligt nog wat extra snoep, tandenborstels, scheermesjes, condooms, stimulerende massage-oliën voor elk deel van het lichaam en nog een paar onduidelijke service artikelen. Anneke en ik kijken elkaar aan met een dat-hebben-wij-niet-nodig blik, wat ons budgettair ook goed uitkomt.
Er wordt op anonieme wijze ontbijt-op-bed geserveerd. Dat gaat via een kast met twee deuren. De ene deur opent naar onze kamer, de andere naar de erachter liggende gang. Wij kunnen ongestoord in bed blijven liggen terwijl achter de kastdeur op de afgesproken tijd het ontbijt neergezet wordt. Binnen een minuut krijgen we een wake-up-telefoontje van de receptie, waarna wij ongezien het ontbijt uit de kast nemen.
Na het ontbijt wandelen we naar de receptie. In een boom in een hoek van het ommuurde terrein wonen twee uilen, niet schuw maar ook niet gecharmeerd van onze aandacht. Ze maken een hoog gierend geluid, kijken je gemeen aan, maken zich groot door hun vleugels uit te zetten en vliegen uiteindelijk naar de dakrand om aan onze opdringerige aandacht te ontsnappen.
Bij het afrekenen, aan een ander al even anoniem loket als bij binnenkomst, krijgen wij RS 2,- te weinig terug. Dat blijkt de prijs te zijn voor de hotel-shampoo die ik in mijn haar gesmeerd heb. Zonder iemand gezien te hebben of door iemand gezien te zijn, hebben wij de nacht doorgebracht.
Bus zero, zero, tres!, heeft Neide ons op het hart gedrukt, naar de rodoviaria, niet per ongeluk uitstappen op de terminal, doorrijden tot het eindpunt!
Dat moet lukken, we zijn hier al eerder geweest.
Als je instapt krijg je van de chauffeur een bonnetje. Die moet je zestig centimeter verderop betalen en laten afstempelen bij een conducteur. Daarna moet je door een tourniquetje met telmechanisme, alles klein en krap, daarna mag je pas gaan zitten. Het telmechanisme is waarschijnlijk om te voorkomen dat de conducteur de helft van de opbrengst in zijn eigen zak steekt, aan het eind van de rit zal hij wel moeten afreken voor de mechanisch getelde passagiers. Als wij onze koffers over het tourniquetje moeten tillen springt een passagier bij om ons te helpen.
Er rijdt ook een bekeerling mee die Jezus in zijn leven heeft toegelaten en vertelt dat hij vroeger een drugsverslaafd homoseksueel hoerenjong was, maar nu door christus van de drugs af is, van zijn homoseksualiteit is genezen en een nieuwe moeder heeft. Het levert hem R$ 50,- op aan donaties.
Op de grote rodoviaria van Goiania neem ik het op mij om op de bagage te passen en neemt Anneke het op zich om de tickets te regelen. Het duurt een beetje lang allemaal, maar ik blijf op mijn post want als ik ga lopen vinden we elkaar nooit meer. Ik wordt aangesproken daar een beveiligingsman, die uitsluitend Portugees spreekt, en gebaar dat ik hier goed zit, niets aan de hand. Totdat Anneke na drie kwartier overstuur terug komt en blijkt dat zij mij al die tijd heeft lopen zoeken en zelfs de beveiliging heeft ingeschakeld. Dan gaan we vlug naar box 3, waar de bus elk moment kan vertrekken. De rust keert weer en we komen ongeschonden in Pontalina aan. Daar worden we halverwege onze wandeling opgepikt door de alom aanwezige Bia die ons met zijn pick-up truck voor de deur afzet.
Thuis!
Een motel in Brazilië is een apart fenomeen. Uiteraard kan je er een kamer huren om een nacht te slapen. Dat doen wij dan ook, en dat bevalt prima.
Maar een Braziliaans motel is ook een instelling die ‘gelegenheid’ geeft. Gelegenheid om seks te hebben. Dat kan gaan om een getrouwd stel dat even aan hun overvolle woning wil ontsnappen, of een ongetrouwd stel dat misschien nog minder gelegenheid heeft, of om overspelige mannen en vrouwen die niet vrij kunnen ontvangen en bovendien graag anoniem willen blijven.
Als wij aankomen bij het ommuurde gebouw wordt er door een laag en piepklein loketje met verduisterd glas heel anoniem tegen ons gesproken door een brievenbus-grote opening. Als de onderhandelingen zijn afgesloten schuift er een klein laatje uit de muur. Daar moeten we R$ 100,- in leggen, hoewel de prijs maar R$ 68,- is. Dat is de prijs voor een hele nacht, maar je kunt ook per 1, 2, of 3 uur boeken. Het verschil krijgen we morgen terug, of minder als we van gebruik maken van de minibar of andere service-artikelen. Als we betaald hebben gaat de garage deur open en kunnen we verder rijden. Pal voor de kamerdeur is de parkeer gelegenheid. Als je je auto hebt neergezet kan je een scherm laten zakken dat de auto en het nummerbord aan het zicht onttrekt. Dit voor het geval dat de auto van je vrouw er al staat als jij net met je minnares aankomt.
Binnen is het keurig geregeld. Het bed-onderstel is van beton, met natuursteen belegd. Er is een TV met óók een aantal gewone zenders. Aan het plafond boven het bed hangt een spiegel. De minibar is welvoorzien en bovenop ligt nog wat extra snoep, tandenborstels, scheermesjes, condooms, stimulerende massage-oliën voor elk deel van het lichaam en nog een paar onduidelijke service artikelen. Anneke en ik kijken elkaar aan met een dat-hebben-wij-niet-nodig blik, wat ons budgettair ook goed uitkomt.
Er wordt op anonieme wijze ontbijt-op-bed geserveerd. Dat gaat via een kast met twee deuren. De ene deur opent naar onze kamer, de andere naar de erachter liggende gang. Wij kunnen ongestoord in bed blijven liggen terwijl achter de kastdeur op de afgesproken tijd het ontbijt neergezet wordt. Binnen een minuut krijgen we een wake-up-telefoontje van de receptie, waarna wij ongezien het ontbijt uit de kast nemen.
Na het ontbijt wandelen we naar de receptie. In een boom in een hoek van het ommuurde terrein wonen twee uilen, niet schuw maar ook niet gecharmeerd van onze aandacht. Ze maken een hoog gierend geluid, kijken je gemeen aan, maken zich groot door hun vleugels uit te zetten en vliegen uiteindelijk naar de dakrand om aan onze opdringerige aandacht te ontsnappen.
Bij het afrekenen, aan een ander al even anoniem loket als bij binnenkomst, krijgen wij RS 2,- te weinig terug. Dat blijkt de prijs te zijn voor de hotel-shampoo die ik in mijn haar gesmeerd heb. Zonder iemand gezien te hebben of door iemand gezien te zijn, hebben wij de nacht doorgebracht.
Bus zero, zero, tres!, heeft Neide ons op het hart gedrukt, naar de rodoviaria, niet per ongeluk uitstappen op de terminal, doorrijden tot het eindpunt!
Dat moet lukken, we zijn hier al eerder geweest.
Als je instapt krijg je van de chauffeur een bonnetje. Die moet je zestig centimeter verderop betalen en laten afstempelen bij een conducteur. Daarna moet je door een tourniquetje met telmechanisme, alles klein en krap, daarna mag je pas gaan zitten. Het telmechanisme is waarschijnlijk om te voorkomen dat de conducteur de helft van de opbrengst in zijn eigen zak steekt, aan het eind van de rit zal hij wel moeten afreken voor de mechanisch getelde passagiers. Als wij onze koffers over het tourniquetje moeten tillen springt een passagier bij om ons te helpen.
Er rijdt ook een bekeerling mee die Jezus in zijn leven heeft toegelaten en vertelt dat hij vroeger een drugsverslaafd homoseksueel hoerenjong was, maar nu door christus van de drugs af is, van zijn homoseksualiteit is genezen en een nieuwe moeder heeft. Het levert hem R$ 50,- op aan donaties.
Op de grote rodoviaria van Goiania neem ik het op mij om op de bagage te passen en neemt Anneke het op zich om de tickets te regelen. Het duurt een beetje lang allemaal, maar ik blijf op mijn post want als ik ga lopen vinden we elkaar nooit meer. Ik wordt aangesproken daar een beveiligingsman, die uitsluitend Portugees spreekt, en gebaar dat ik hier goed zit, niets aan de hand. Totdat Anneke na drie kwartier overstuur terug komt en blijkt dat zij mij al die tijd heeft lopen zoeken en zelfs de beveiliging heeft ingeschakeld. Dan gaan we vlug naar box 3, waar de bus elk moment kan vertrekken. De rust keert weer en we komen ongeschonden in Pontalina aan. Daar worden we halverwege onze wandeling opgepikt door de alom aanwezige Bia die ons met zijn pick-up truck voor de deur afzet.
Thuis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
