Zaterdag 25-7-2015
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
09 Augustus 2015 | Brazilië, Arembepe
Zaterdag 25-7-2015
’s Ochtends zijn we vlot onderweg van af ‘Terminal da Franca’, praktisch aan de voet van de lift. De bus vertrekt in volle vaart, voordat we goed en wel zitten, zodat ik met koffers en al in het trapgat van de uitgang val. Mede passagiers vangen de koffers op en ik kan mijzelf weer terug worstelen om de koffers klem te zetten tussen een bank en een bak vis. Dat de koffers de hele reis blijven staan is wonderlijk want de chauffeur rijdt als een bezetene en toetert zelfs een collega buschauffeur van de weg als hij er langs wil. De vloer van de bus, kennelijk een keer vervangen, bestaat uit traanplaten die uit alle macht rammelen bij alle gaten in de weg die met volle vaart genomen worden. Op een bepaald moment rijden er drie bussen naast elkaar, allemaal bezig elkaar in te halen, onze bus in de meest linker baan. In de buurt van de halte wordt er met alle macht geremd om de halte niet te missen.
Om de andere halte stapt er een marskramer in, die begint met zijn producten uit te delen aan de passagiers. Dan gaat hij voor in de bus staan en doet zijn verkooppraatje, boven de herrie van de bus uit. Vervolgens haalt hij de meeste artikelen weer op, slechts een enkeling koopt iets. Bij het uitstappen geven ze allemaal de chauffeur een hand en bedanken hem. Tijdens onze tocht passeerden de volgende aanbiedingen: water en vruchtensap, kantoorartikelen (pennen, memorysticks, kladblokjes, telefoonhoesjes), snoepjes, tandenborstels, kook en puzzelboekjes en tot slot suikerspinnen. Het hele circus is bij de prijs van de bus ticket inbegrepen: € 1,50 pp.
We zijn op weg naar Arambepe, een badplaats 50 kilometer ten noorden van Salvador, voor een paar dagen zon en rust. Het weerbericht was niet al te gunstig, maar we hebben geluk: we beleven drie dagen zon aan zee en wonen praktisch op het strand.
Vlak voor de kust ligt een rif dat als golfbreker functioneert. De golven slaan wit schuimend stuk tegen het rif, rollen als een witte deken over de vlakke bovenkant en storten zich aan onze kant over de rand, als een soort mini-Iguacu. Zodoende hebben wij voor ons huis een rustiger stuk water waar we kunnen zwemmen. Evengoed is de stroming nog pittig, merk ik als ik bij laag water probeer naar het rif te waden. Iedere keer als er een golf over het rif komt wordt het heldere water ondoorzichtig door het witte schuim en moet ik wachten om te zien waar ik mijn voeten neer kan zetten. Mijn oog-voet-coördinatie is regelmatig weg, ik word er draaierig van. Het lukt om op het rif te komen, al is de bobbelige bovenkant lastig beloopbaar en zitten in gaten en hoekjes duizenden zwarte zee-egels. Bij een sterke golf verlies ik mijn evenwicht doe een stap opzij en trap op een zee-egel, waarbij zijn naalden afbreken in mijn voet. Daar ga ik de komende dagen last van hebben.
We verblijven in Alfazema Cultural Bed en Breakfast, in huis bij en geleid door Claudia, geboren uit Duitse ouders, in Italië opgegroeid, naast die twee talen spreekt ze ook nog Engels en natuurlijk Portugees. Ze vertelt van haar ideaal om hier een B&B te voeren, met cursussen yoga, pilates en kookworkshops. Ik krijg een beetje ‘Eat, pray, love’-associaties. Haar Braziliaanse man geeft lessen in capoeira, mai tai en surfen, maar het komt niet helemaal van de grond. Claudia verwijt het zichzelf, ze was vooral bezig met organiseren wat zij leuk vond om te doen, minder met wat de klanten leuk vinden. Ze heeft haar plannen aangepast en wil van het pand verderop in het dorp, dat dienst doet als cultureel centrum, een hostel maken.
Capoeira is een soort martiale danskunst die nog het meest lijkt op een mengeling van breakdance en kickboksen. Het is ontstaan binnen de Braziliaanse slavencultuur. Omdat slaven in zulke grote aantallen in het land aanwezig waren konden zij gezamenlijk een belangrijk macht vormen. De plantage-eigenaren zagen dat risico en verboden hun slaven zich te bekwamen in vechtsporten. Muziek, zingen en dansen waren echter wel toegestaan als tijdverdrijf en verstrooiing. En zo ontwikkelde zich de capoeira, waarbij tijdens de dans kickboks-achtige schijngevechten werden gehouden en de mannen hun vaardigheden konden tonen. Vaardigheden die in Afrika onderdeel waren van een volwassenwordingsritueel, waar jonge mannen pas een bruid mochten uitzoeken als zij met hun kunsten een goede indruk hadden gemaakt.
’s Ochtends zijn we vlot onderweg van af ‘Terminal da Franca’, praktisch aan de voet van de lift. De bus vertrekt in volle vaart, voordat we goed en wel zitten, zodat ik met koffers en al in het trapgat van de uitgang val. Mede passagiers vangen de koffers op en ik kan mijzelf weer terug worstelen om de koffers klem te zetten tussen een bank en een bak vis. Dat de koffers de hele reis blijven staan is wonderlijk want de chauffeur rijdt als een bezetene en toetert zelfs een collega buschauffeur van de weg als hij er langs wil. De vloer van de bus, kennelijk een keer vervangen, bestaat uit traanplaten die uit alle macht rammelen bij alle gaten in de weg die met volle vaart genomen worden. Op een bepaald moment rijden er drie bussen naast elkaar, allemaal bezig elkaar in te halen, onze bus in de meest linker baan. In de buurt van de halte wordt er met alle macht geremd om de halte niet te missen.
Om de andere halte stapt er een marskramer in, die begint met zijn producten uit te delen aan de passagiers. Dan gaat hij voor in de bus staan en doet zijn verkooppraatje, boven de herrie van de bus uit. Vervolgens haalt hij de meeste artikelen weer op, slechts een enkeling koopt iets. Bij het uitstappen geven ze allemaal de chauffeur een hand en bedanken hem. Tijdens onze tocht passeerden de volgende aanbiedingen: water en vruchtensap, kantoorartikelen (pennen, memorysticks, kladblokjes, telefoonhoesjes), snoepjes, tandenborstels, kook en puzzelboekjes en tot slot suikerspinnen. Het hele circus is bij de prijs van de bus ticket inbegrepen: € 1,50 pp.
We zijn op weg naar Arambepe, een badplaats 50 kilometer ten noorden van Salvador, voor een paar dagen zon en rust. Het weerbericht was niet al te gunstig, maar we hebben geluk: we beleven drie dagen zon aan zee en wonen praktisch op het strand.
Vlak voor de kust ligt een rif dat als golfbreker functioneert. De golven slaan wit schuimend stuk tegen het rif, rollen als een witte deken over de vlakke bovenkant en storten zich aan onze kant over de rand, als een soort mini-Iguacu. Zodoende hebben wij voor ons huis een rustiger stuk water waar we kunnen zwemmen. Evengoed is de stroming nog pittig, merk ik als ik bij laag water probeer naar het rif te waden. Iedere keer als er een golf over het rif komt wordt het heldere water ondoorzichtig door het witte schuim en moet ik wachten om te zien waar ik mijn voeten neer kan zetten. Mijn oog-voet-coördinatie is regelmatig weg, ik word er draaierig van. Het lukt om op het rif te komen, al is de bobbelige bovenkant lastig beloopbaar en zitten in gaten en hoekjes duizenden zwarte zee-egels. Bij een sterke golf verlies ik mijn evenwicht doe een stap opzij en trap op een zee-egel, waarbij zijn naalden afbreken in mijn voet. Daar ga ik de komende dagen last van hebben.
We verblijven in Alfazema Cultural Bed en Breakfast, in huis bij en geleid door Claudia, geboren uit Duitse ouders, in Italië opgegroeid, naast die twee talen spreekt ze ook nog Engels en natuurlijk Portugees. Ze vertelt van haar ideaal om hier een B&B te voeren, met cursussen yoga, pilates en kookworkshops. Ik krijg een beetje ‘Eat, pray, love’-associaties. Haar Braziliaanse man geeft lessen in capoeira, mai tai en surfen, maar het komt niet helemaal van de grond. Claudia verwijt het zichzelf, ze was vooral bezig met organiseren wat zij leuk vond om te doen, minder met wat de klanten leuk vinden. Ze heeft haar plannen aangepast en wil van het pand verderop in het dorp, dat dienst doet als cultureel centrum, een hostel maken.
Capoeira is een soort martiale danskunst die nog het meest lijkt op een mengeling van breakdance en kickboksen. Het is ontstaan binnen de Braziliaanse slavencultuur. Omdat slaven in zulke grote aantallen in het land aanwezig waren konden zij gezamenlijk een belangrijk macht vormen. De plantage-eigenaren zagen dat risico en verboden hun slaven zich te bekwamen in vechtsporten. Muziek, zingen en dansen waren echter wel toegestaan als tijdverdrijf en verstrooiing. En zo ontwikkelde zich de capoeira, waarbij tijdens de dans kickboks-achtige schijngevechten werden gehouden en de mannen hun vaardigheden konden tonen. Vaardigheden die in Afrika onderdeel waren van een volwassenwordingsritueel, waar jonge mannen pas een bruid mochten uitzoeken als zij met hun kunsten een goede indruk hadden gemaakt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
