Donderdag 11 juni
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
16 Juni 2015 | Brazilië, Pontalina
Donderdag 11 juni
Ondanks de Caipirinha van de vorige avond zijn we ’s ochtends op tijd terug bij Claro. Mijn telefoon krijgt, sinds de Braziliaanse chip er in zit, elke minuut een sms van Claro en ligt dus dag en nacht te piepen. Of ze daar even een einde aan kunnen maken, vragen wij. Dat kunnen ze niet. Er wordt erg veel tijd genomen om ons van dienst te zijn, maar helaas. Peter, die mee is om onze belangen in het Portugees te dienen, lost de zaak op door een oude telefoon beschikbaar te stellen, zodat ik in ieder geval kan bellen.
Als gevolg van dit alles zijn we wel te laat om, volgens ons plan, de bus van 12:00 uur naar Goiania te nemen. Met een latere bus komen we in het donker aan, wat we willen voorkomen, dus besluiten we de volgende morgen de vroege bus te nemen. We willen daar een aantal reisbureaus af om te leren hoe we onze reisplannen het best vorm kunnen geven. En misschien is het handig om meteen bij zo’n bureau te boeken?
De middag besteden we aan het verder invullen van onze reisplannen, ook ter voorbereiding onze gesprekken met de reisbureaus. Kaart van Brazilië op tafel, gidsen erbij, overleggen, lijstjes maken etc. We realiseren ons steeds beter dat Brazilië een gigantisch groot land is, ongeveer 200 keer zo groot als Nederland. Het busritje van Rio naar Sao Paulo, toch praktisch buursteden, duurt 6 uur.
We hebben een ijssalon ontdekt met een oneindig assortiment smaken. We zitten juist met ons ijsje op het terras als er een auto langs het trottoir parkeert en de man die uitstapt ons de hand begint te schudden en druk te praten. Wij zijn bekenden van hem, want hij heeft ons al een paar keer bij gelegenheden in het dorp gespot en begroet ons in het Engels als de vrienden van ‘Pieter’. Wij hebben geen idee met wie wij van doen hebben, maar dat zal hij even uitleggen. Zijn Engels blijkt nogal gebrekkig, al is het beter dan mijn Portugees, en hij heeft pen en papier nodig om uit te tekenen waar hij, in Amsterdam, heeft gewerkt, welke Nederlanders hij allemaal kent, enzovoort. Na drie kwartier houden wij het voor gezien en vertellen onze vriend dat wij verder gaan om een hapje te eten.
’s Avonds praten we met Peter over zijn en onze reiservaringen, bijbehorende cultuurschokken en dissen we over en weer reisanekdotes op. De mooiste komt van Peter, die vertelt over een rijk geworden Afrikaanse plattelandsman die zich een Mercedes aangeschaft heeft. In het gebruik, vindt hij, blijkt de Mercedes toch maar een slecht ontworpen auto. Toen hij een bok had gekocht paste deze niet eens in de achterbak. Maar daar kwam hij pas achter toen hij de klep dicht gooide en er plots twee hoorns door naar buiten staken.
Ondanks de Caipirinha van de vorige avond zijn we ’s ochtends op tijd terug bij Claro. Mijn telefoon krijgt, sinds de Braziliaanse chip er in zit, elke minuut een sms van Claro en ligt dus dag en nacht te piepen. Of ze daar even een einde aan kunnen maken, vragen wij. Dat kunnen ze niet. Er wordt erg veel tijd genomen om ons van dienst te zijn, maar helaas. Peter, die mee is om onze belangen in het Portugees te dienen, lost de zaak op door een oude telefoon beschikbaar te stellen, zodat ik in ieder geval kan bellen.
Als gevolg van dit alles zijn we wel te laat om, volgens ons plan, de bus van 12:00 uur naar Goiania te nemen. Met een latere bus komen we in het donker aan, wat we willen voorkomen, dus besluiten we de volgende morgen de vroege bus te nemen. We willen daar een aantal reisbureaus af om te leren hoe we onze reisplannen het best vorm kunnen geven. En misschien is het handig om meteen bij zo’n bureau te boeken?
De middag besteden we aan het verder invullen van onze reisplannen, ook ter voorbereiding onze gesprekken met de reisbureaus. Kaart van Brazilië op tafel, gidsen erbij, overleggen, lijstjes maken etc. We realiseren ons steeds beter dat Brazilië een gigantisch groot land is, ongeveer 200 keer zo groot als Nederland. Het busritje van Rio naar Sao Paulo, toch praktisch buursteden, duurt 6 uur.
We hebben een ijssalon ontdekt met een oneindig assortiment smaken. We zitten juist met ons ijsje op het terras als er een auto langs het trottoir parkeert en de man die uitstapt ons de hand begint te schudden en druk te praten. Wij zijn bekenden van hem, want hij heeft ons al een paar keer bij gelegenheden in het dorp gespot en begroet ons in het Engels als de vrienden van ‘Pieter’. Wij hebben geen idee met wie wij van doen hebben, maar dat zal hij even uitleggen. Zijn Engels blijkt nogal gebrekkig, al is het beter dan mijn Portugees, en hij heeft pen en papier nodig om uit te tekenen waar hij, in Amsterdam, heeft gewerkt, welke Nederlanders hij allemaal kent, enzovoort. Na drie kwartier houden wij het voor gezien en vertellen onze vriend dat wij verder gaan om een hapje te eten.
’s Avonds praten we met Peter over zijn en onze reiservaringen, bijbehorende cultuurschokken en dissen we over en weer reisanekdotes op. De mooiste komt van Peter, die vertelt over een rijk geworden Afrikaanse plattelandsman die zich een Mercedes aangeschaft heeft. In het gebruik, vindt hij, blijkt de Mercedes toch maar een slecht ontworpen auto. Toen hij een bok had gekocht paste deze niet eens in de achterbak. Maar daar kwam hij pas achter toen hij de klep dicht gooide en er plots twee hoorns door naar buiten staken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
