Zaterdag 13 juni

Zaterdag 13 juni

Omdat er gisteren veel meer gasten in het restaurant kwamen dan verwacht, is alles opgegaan en moeten er voor deze avond weer opnieuw boodschappen gedaan worden. Er komt een groep van meer dan 40 gelovigen van een van de vele kerkgenootschappen een feest vieren, en daarna nog een groot aantal Valentijnsvereerders. Anneke gaat met Maria boodschappen doen, er moet nog van alles geregeld worden. Eerst het stadje uit, een zandpad in, naar het huis van een oudere vrouw, die spullen verhuurt voor feesten. In de bush staat een mooi stenen huis, met piepklein zwembadje en her er der een schuur op het erf. Onder het afdak van een gebouwtje staan stapels plastic stoelen en een paar opvouwbare tafels met houten blad, alles stoffig en smoezelig. Samen pikken ze er de beste tussenuit en proppen ze achterin de auto. Dan even het huis in, achterin zijn een paar magazijnruimtes vol met stapels tafelkleden en stoffen stoelbekledingen om de plastic stoelen een beter aanzien te geven. Praten en tellen kunnen best samengaan, dat blijkt als Maria samen met de verhuurster even alle dorpsroddels doornemen en tegelijk de juiste kleurcombinaties uitzoeken. Gauw de boel naar huis brengen is nodig, want de auto kan niet meer dicht.
Dan de volgende ronde: twee supermarkten bezoeken om vlees en groente te kopen. Omdat het bijna 12 uur is, en de winkels op zaterdag tegen 13:00 uur sluiten, wordt het haastwerk. Voor de supermarkt worden wat plastic pionnen opzij gezet zodat de auto van Maria dichtbij kan parkeren, en bij de slager vóór je beurt gaan is ook geen probleem als je een grote hoeveelheid wilt kopen, dat schiet op, alles weer snel naar huis brengen voordat het vlees bederft, in deze warmte in de auto.
In de winkel, tussen de zakjes met kruiden zoals peper en gember, hangen ook piepkleine zakjes hagelslag!
Dan nog even naar de oudste broer van Maria, die heeft een klein bos van limoenbomen achter het huis, daar mag Maria, geholpen door Anneke die 50 cm langer is, zelf een zak vol limoenen te plukken, wel uitkijken voor de scherpe uitsteeksels aan de takken. En nog even naar de groenteleverancier, een groentekweker op de hoek van de straat, die aan een kraam zijn waren verkoopt.
Overal waar ze komt, worden tussen het handelen door veel plaatselijke weetjes uitgewisseld.

Op google-earth en toen we een tussenlanding maakten in Sao Paulo zagen we reusachtige ‘graancirkels’. Peter laat ons zien waar die vandaan komen. We gaan naar de plaatselijke fazenda waarvan hij de eigenaar kent. Het is zeer ruim van opzet met weggetjes waaraan groepjes gebouwen staan, in de schaduw van grote dikke bomen. We rijden de weggetjes af tot aan het huis van de eigenaar waar we ons even melden en Peter uitlegt wat de bedoeling is. Het is geen probleem als we met de auto doorrijden tot de rand van de ‘graancirkel’. De graancirkel blijkt een maiscirkel. Naast elke cirkel is een waterbekken gecreëerd. Vanuit dat bekken wordt water naar het midden van de cirkel in een draaiend buizenstelsel gepompt.
Vanuit de as van de cirkel strekt het buizenstelsel zich, als een wijzer van een klok, uit tot aan de buitenrand van de cirkel, op diverse punten ondersteund door wielen met elk een eigen elektromotor. Elke nacht legt het hele gevaarte een derde van de cirkel af. Over de hele lengte wordt het gewas door sproeikoppen bespoten, 100.000 liter per minuut. Een mysterie ontrafeld.

Halverwege de middag moeten we toch echt aan de slag om onze reisplannen te verwezenlijken. We haken in op de research die we al gedaan hebben en boeken een vlucht van Goiania naar Foz de Iguaçu , de meest zuidelijk bestemming van onze reis, en drie nachten in Pousada Evelina …… . We willen er de watervallen zien.

Als de besluiten genomen, de boekingen betaald en reserveringen bevestigd zijn stellen we Peter op de hoogte, die aanbiedt om met hem mee te gaan naar het huis van zijn Brazilaanse vriendin Neide, bij haar in Goiania te overnachten en ons de volgende ochtend naar het vliegveld te brengen. Dat is een mooi aanbod dat we graag accepteren.