Zaterdag 4-7-2015
Door: Klan
Blijf op de hoogte en volg Klaas
11 Juli 2015 | Brazilië, Rio de Janeiro
Zaterdag 4-7-2015
De lucht is redelijk helder als we opstaan, een goed moment om naar het beeld van ‘Cristo Redentor’, Christus de Verlosser, te gaan.
We puzzelen de slimste route uit (hopen we nog steeds), lopen, metro, lijnbus. Een oud dametje in de bus, ze lijkt mij wel 80, weerhoudt ons ervan te vroeg uit te stappen, voor de ‘Cristo’ moeten we tot de ‘terminal’. We letten scherp op dat we niet uit de lijnbus gedachteloos in de shuttlebus naar de top stappen. Als we een stukje de straat inlopen om te kijken of we niet naar boven kunnen lopen, komen we het oude dametje weer tegen. Anneke spreekt haar aan en vraagt of het te lopen is, naar het beeld. Lopen? Ze lacht: dat heeft zij nog nóóit gedaan! Op de hoek van de straat zien we in waarom. In de verte zien we de heer hoog boven ons oprijzen. We gaan met de shuttlebus.
De bus rijdt in zijn eerste versnelling de steile berg op, de 700 meter hoge Corcovado. Halverwege, bij een uitzichtspunt, moeten we overstappen in een ander busje. Als we toegangskaartjes gekocht hebben gaan we voor de derde keer in een busje dat ons nog verder de berg op brengt. Ik kan de gedachte niet onderdrukken dat het toch wel een beetje onhandige plek is om een beeld neer te zetten.
Bovengekomen is het een drukte van belang. Mensen liggen op hun rug om foto’s te maken, of staan met hun rug naar het beeld toe om ‘selfies’ te maken.
Weer is goed te zien hoe bergachtig het gebied is waar Rio is gebouwd. De groene plekken zijn groen gebleven omdat daar echt niet te bouwen valt, zelfs geen favela. Aan de favela aan de voet van de berg valt mij op dat elk huisje zijn eigen blauwe satellietschotel heeft.
Terug in de stad gaan we naar het kleine ‘ Museu Internacional de Arte Naif’, Museum van de Internationale Naïeve kunst. Het pronkstuk is een enorm doek, voorstellende Rio de Janeiro, het Christusbeeld in het midden en alle karakteristieke plekken op de min of meer juiste plaats er omheen. Het strand, de suikerbroodberg, het vliegveld, het voetbalstadion, enzovoort, allemaal met een eigen perspectief, of gewoon plat. Op de eerste verdieping sta je op de juiste hoogte om de muurschildering te aanschouwen van de historisch belangrijke momenten van de geschiedenis van Brazilië, de ontdekking, de periode van de rietsuikerplantages, slavernij, periode van goudvondsten, van rubbertapperij tot en met heden. Alles krachtig verbeeld door de keuze voor de clichés, versterkt door de heldere kleuren die gebruikt zijn.
Met de metro stappen we bewust een halte verder uit, Cinelandia, en lopen langs het operagebouw, met veel kopergroen en goud, naar de futuristische kegelvormige ‘Nova Catedral Metropolitana’, de kathedraal die we vanaf ons balkon ’s avonds steeds van kleur zien veranderen. Het gebouw is ruim 80 meter hoog, heeft een diameter van 100 meter, vier gebrandschilderde ramen van 20 bij 60 meter en kan 20.000 mensen bergen. Het is zo ontworpen dat er geen pilaren nodig zijn zodat je binnen met een enorme leegte geconfronteerd wordt. Een gekruisigde Christus zweeft aan een kabel boven het altaar. De stijlvolle en ijle geestelijke muziek, die overal zacht hoorbaar is, draagt bij aan de beleving van ruimte.
Om er te komen moeten we onder de Arcos da Lapa door, officieel de Aqueduto da Carioca, waar ook het trammetje van Santa Teresa overheen reed. Het werd rond 1750 gebouwd om het centrum van Rio van drinkwater te voorzien. De naam Rio de Janeiro betekent dan wel Januari-rivier, maar de naam is gebaseerd op de verkeerde aanname van de Portugese kapitein Andre Goncalves die meende dat de baai een brede riviermonding moest zijn. De januari-rivier bestaat dus helemaal niet en drinkwater moest van de Carioca-rivier hierheen getransporteerd worden.
Voor het ‘Circo Voador’, Vliegende Circus, een speciaal ontworpen gebouw dat de tent die er oorspronkelijk stond vervangt, worden wij aangesproken door een man die alle activiteiten die er plaatsvinden aanprijst. Het gebouw heeft de uitstraling van een groot bont geschilderd Paradiso. De man is gekleed als een ware heer en draagt een zwart kostuum. Als wij tegenwerpen dat de activiteiten toch vooral voor kinderen bedoeld zijn wordt zijn houding vertrouwelijk: ‘Meneer, mevrouw, zijn wij niet allemaal kinderen?’
Via de ‘Escadaria Selaron’, de door de kunstenaar Jorge Selaron op anarchistische wijze betegelde trappen lopen we naar boven. Ook hier tellen we 212 treden, maar door de veelkleurigheid en bizarre keuzes en combinaties van de tegels lijkt de weg naar boven korter. De weg waar we op uit komen is heel steil maar brengt ons dichterbij ons hotel dan de andere trappen.
De receptie van het hostel is gesloten, iedereen, dus ook de Argentijnse receptioniste, zit beneden naar de voetbalwedstrijd Argentinie – Chili te kijken. Het gaat om de finale van de Zuid Amerika-cup en is dus van groot belang. Na twee keer drie kwartier draait het uit op penalty’s nemen en is er tussendoor even tijd om ons de sleutel aan te reiken.
Vanavond gaan we uit. Op zaterdag! In Rio!!!
We eten aan de voet van de mozaïektrap in een restaurant en bestellen ‘feijoada’: witte rijst, stukken vette worst in zwarte bonensaus, tapiocameel en een bord met sinaasappelpartjes.
Uiteraard staat de TV aan. We zien het nationale journaal met nieuws over een overstroming in Recife (heftig), het koude weer in Rio (jammer), de FLIP in Paraty (leuk) en een vent die met een groot kruis door Brazilië aan het sjouwen is (tja).
Op het terras wordt gemusiceerd. Twee mandolines, twee tamboerijnen, een gitaar en zang door een ieder die zich daartoe in staat acht. Het is mij eerst niet duidelijk of het om eters gaat die muziek maken of om muzikanten die hier eten, maar als ze hun bord leeg hebben stopt de muziek.
Daarna lopen we door de motregen verder en betalen toegang bij een openlucht ‘club’ om naar een bandje te luisteren dat we vanaf de straat eigenlijk net zo goed hadden kunnen horen. Het is een echte ouwe-lullen-bluesband, die na twee nummers (Mustang Sally, River deep, mountain high) moeten overleggen hoe ze het volgende nummer zullen doen (Mrs Robinson) en na dit derde nummer pauze nemen. We doen samen even een dansje, dat hogelijk gewaardeerd wordt door de buiten rondhangende wino’s. Daarna houden we het snel voor gezien en nemen thuis nog een ‘pinga’ met sigaar op ons balkon met uitzicht op de nachtelijke herrie.
De lucht is redelijk helder als we opstaan, een goed moment om naar het beeld van ‘Cristo Redentor’, Christus de Verlosser, te gaan.
We puzzelen de slimste route uit (hopen we nog steeds), lopen, metro, lijnbus. Een oud dametje in de bus, ze lijkt mij wel 80, weerhoudt ons ervan te vroeg uit te stappen, voor de ‘Cristo’ moeten we tot de ‘terminal’. We letten scherp op dat we niet uit de lijnbus gedachteloos in de shuttlebus naar de top stappen. Als we een stukje de straat inlopen om te kijken of we niet naar boven kunnen lopen, komen we het oude dametje weer tegen. Anneke spreekt haar aan en vraagt of het te lopen is, naar het beeld. Lopen? Ze lacht: dat heeft zij nog nóóit gedaan! Op de hoek van de straat zien we in waarom. In de verte zien we de heer hoog boven ons oprijzen. We gaan met de shuttlebus.
De bus rijdt in zijn eerste versnelling de steile berg op, de 700 meter hoge Corcovado. Halverwege, bij een uitzichtspunt, moeten we overstappen in een ander busje. Als we toegangskaartjes gekocht hebben gaan we voor de derde keer in een busje dat ons nog verder de berg op brengt. Ik kan de gedachte niet onderdrukken dat het toch wel een beetje onhandige plek is om een beeld neer te zetten.
Bovengekomen is het een drukte van belang. Mensen liggen op hun rug om foto’s te maken, of staan met hun rug naar het beeld toe om ‘selfies’ te maken.
Weer is goed te zien hoe bergachtig het gebied is waar Rio is gebouwd. De groene plekken zijn groen gebleven omdat daar echt niet te bouwen valt, zelfs geen favela. Aan de favela aan de voet van de berg valt mij op dat elk huisje zijn eigen blauwe satellietschotel heeft.
Terug in de stad gaan we naar het kleine ‘ Museu Internacional de Arte Naif’, Museum van de Internationale Naïeve kunst. Het pronkstuk is een enorm doek, voorstellende Rio de Janeiro, het Christusbeeld in het midden en alle karakteristieke plekken op de min of meer juiste plaats er omheen. Het strand, de suikerbroodberg, het vliegveld, het voetbalstadion, enzovoort, allemaal met een eigen perspectief, of gewoon plat. Op de eerste verdieping sta je op de juiste hoogte om de muurschildering te aanschouwen van de historisch belangrijke momenten van de geschiedenis van Brazilië, de ontdekking, de periode van de rietsuikerplantages, slavernij, periode van goudvondsten, van rubbertapperij tot en met heden. Alles krachtig verbeeld door de keuze voor de clichés, versterkt door de heldere kleuren die gebruikt zijn.
Met de metro stappen we bewust een halte verder uit, Cinelandia, en lopen langs het operagebouw, met veel kopergroen en goud, naar de futuristische kegelvormige ‘Nova Catedral Metropolitana’, de kathedraal die we vanaf ons balkon ’s avonds steeds van kleur zien veranderen. Het gebouw is ruim 80 meter hoog, heeft een diameter van 100 meter, vier gebrandschilderde ramen van 20 bij 60 meter en kan 20.000 mensen bergen. Het is zo ontworpen dat er geen pilaren nodig zijn zodat je binnen met een enorme leegte geconfronteerd wordt. Een gekruisigde Christus zweeft aan een kabel boven het altaar. De stijlvolle en ijle geestelijke muziek, die overal zacht hoorbaar is, draagt bij aan de beleving van ruimte.
Om er te komen moeten we onder de Arcos da Lapa door, officieel de Aqueduto da Carioca, waar ook het trammetje van Santa Teresa overheen reed. Het werd rond 1750 gebouwd om het centrum van Rio van drinkwater te voorzien. De naam Rio de Janeiro betekent dan wel Januari-rivier, maar de naam is gebaseerd op de verkeerde aanname van de Portugese kapitein Andre Goncalves die meende dat de baai een brede riviermonding moest zijn. De januari-rivier bestaat dus helemaal niet en drinkwater moest van de Carioca-rivier hierheen getransporteerd worden.
Voor het ‘Circo Voador’, Vliegende Circus, een speciaal ontworpen gebouw dat de tent die er oorspronkelijk stond vervangt, worden wij aangesproken door een man die alle activiteiten die er plaatsvinden aanprijst. Het gebouw heeft de uitstraling van een groot bont geschilderd Paradiso. De man is gekleed als een ware heer en draagt een zwart kostuum. Als wij tegenwerpen dat de activiteiten toch vooral voor kinderen bedoeld zijn wordt zijn houding vertrouwelijk: ‘Meneer, mevrouw, zijn wij niet allemaal kinderen?’
Via de ‘Escadaria Selaron’, de door de kunstenaar Jorge Selaron op anarchistische wijze betegelde trappen lopen we naar boven. Ook hier tellen we 212 treden, maar door de veelkleurigheid en bizarre keuzes en combinaties van de tegels lijkt de weg naar boven korter. De weg waar we op uit komen is heel steil maar brengt ons dichterbij ons hotel dan de andere trappen.
De receptie van het hostel is gesloten, iedereen, dus ook de Argentijnse receptioniste, zit beneden naar de voetbalwedstrijd Argentinie – Chili te kijken. Het gaat om de finale van de Zuid Amerika-cup en is dus van groot belang. Na twee keer drie kwartier draait het uit op penalty’s nemen en is er tussendoor even tijd om ons de sleutel aan te reiken.
Vanavond gaan we uit. Op zaterdag! In Rio!!!
We eten aan de voet van de mozaïektrap in een restaurant en bestellen ‘feijoada’: witte rijst, stukken vette worst in zwarte bonensaus, tapiocameel en een bord met sinaasappelpartjes.
Uiteraard staat de TV aan. We zien het nationale journaal met nieuws over een overstroming in Recife (heftig), het koude weer in Rio (jammer), de FLIP in Paraty (leuk) en een vent die met een groot kruis door Brazilië aan het sjouwen is (tja).
Op het terras wordt gemusiceerd. Twee mandolines, twee tamboerijnen, een gitaar en zang door een ieder die zich daartoe in staat acht. Het is mij eerst niet duidelijk of het om eters gaat die muziek maken of om muzikanten die hier eten, maar als ze hun bord leeg hebben stopt de muziek.
Daarna lopen we door de motregen verder en betalen toegang bij een openlucht ‘club’ om naar een bandje te luisteren dat we vanaf de straat eigenlijk net zo goed hadden kunnen horen. Het is een echte ouwe-lullen-bluesband, die na twee nummers (Mustang Sally, River deep, mountain high) moeten overleggen hoe ze het volgende nummer zullen doen (Mrs Robinson) en na dit derde nummer pauze nemen. We doen samen even een dansje, dat hogelijk gewaardeerd wordt door de buiten rondhangende wino’s. Daarna houden we het snel voor gezien en nemen thuis nog een ‘pinga’ met sigaar op ons balkon met uitzicht op de nachtelijke herrie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
