Zondag 5-7-2015
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg Klaas
12 Juli 2015 | Brazilië, Rio de Janeiro
Zondag 5-7-2015
We hebben besloten Ouro Preto over te slaan. Tijdens het ontbijt boeken we onze vlucht naar Goiania/Pontalina. Leve het internet.
Ongeveer 20% van de bevolking van Rio woont in een favela. Het idee dat het allemaal gevaarlijke getto’s zijn klopt niet, het zijn de wijken waar de armen wonen. Het beeld van gewelddadige sloppenwijken is vooral ontstaan door het boeken en films als ‘Cidade de Deus’, Stad van God en ‘Pixote’. Dat imago geldt niet voor alle favela’s en bovendien heeft een aantal door de overheid geïnitieerde verbeterprogramma’s goed gewerkt.
We gaan weer op pad. In het metrostation Osorio is een lift naar een favela: ‘Elevador do Morro do Cantagalo’. Die lijkt op de buurt die we vanaf de redentor konden zien en die opviel door alle blauwe satellietschotels die, zien we nu, blauwe watercontainers blijken te zijn. We gaan met de lift naar boven en wandelen, vriendelijke groetend, de nauwe straatjes in. Iedereen groet vriendelijk terug. Feitelijk is er geen sprake van straatjes maar van een aaneenschakeling van trappetjes, steegjes en andere doorgangetjes die ontstaan zijn tussen de dicht op elkaar gebouwde huisjes. Bouwmateriaal wordt hier toegepast, strikt toegepast, zonder enige opsmuk. Er zijn geen schuurtjes, eigenlijk wonen de mensen in schuurtjes, spullen die bewaard moeten worden en rommel die weggegooid moet worden, ligt overal op, tussen en onder. Onze aanwezigheid wekt wel verbazing, een enkeling vraagt of we op zoek zijn naar de lifttoren, die ook uitkijkpunt is. Als we aangeven gewoon rond te willen kijken is dat geen punt, ook al hebben wij vanwege de beperkte ruimte het idee dat we op privé terrein zijn. Er wordt ons duidelijk gemaakt dat het gewoon de openbare weg is en dat wij net zo veel recht hebben om hier te lopen als ieder ander. We vragen of we ergens een kopje koffie kunnen drinken. Maar twee van de gelegenheden die zouden voldoen zijn ‘fechado’, gesloten, en het jongetje dat ons gidst raadt die ene die open is af. Dat is ook meer een kroeg waar we, aan het rumoer te horen, niet op ons gemak zullen zitten. We besluiten terug te gaan naar de lift, geven de jongen al ons wisselgeld en genieten even later, aan de voet van de lifttoren, van een tapioca-pannenkoek met banaan en kaneel.
Recept:
Neem een droge koekenpan. Strooi hierin een laag tapiocameel. Even laten liggen tot het meel een koek vormt. Leg een banaan op de koek. Snijdt de banaan in plakjes. Strooi er veel kaneel over. Even bakken. Omkeren, weer even bakken, terugdraaien en dubbelklappen. Dan het pannenkoekje in een plastic boterhamzakje stoppen, velletje van een keukenrol eromheen en smullen.
Zonder erg zijn we terechtgekomen op de beroemde ‘Hippie-Feira’, alternatieve markt, van Ipanema. Een marktje met knutselspulletjes, eettentjes, muziekinstrumenten enz. Klaas krijgt les in het foekefoekerommelpot spelen en blijkt zowaar talent te hebben.
Als we aankomen bij het strand, Ipanema (!) is het echt gaan regenen. Van bikini’s geen spoor, wel een venter die paraplu’s in de aanbieding heeft. Een enkele fanatieke jogger rent, ondanks dat het waait en zo fris is, in zijn zwembroek over het zand, daarmee de leegte van het strand benadrukkend. We wandelen Ipanema beach af, steken een stukje door de stad en komen aan op het al even frisse Copacabana. Daar wordt in de brandig gesurft en één groepje trekt zich niets aan van het slechte weer en ligt op het strand.
Halverwege Copacabana zijn er, dankzij de niets verhullende bikinibroekjes, toch nog damesbillen te bewonderen, van de zandsculptuur die daar gemaakt is.
Ah, Rio!
Het historisch museum in ‘Centro’, ‘Museu Historico Nacional’, toont de ontwikkeling van Brazilië onder meer aan de hand van een tijdlijn. Boven de lijn met jaartallen worden historische gebeurtenissen van de wereld getoond, er onder die van Brazilië, zodat je ze goed kunt plaatsen. Vanaf het jaar 1500 lijkt de geschiedenis van Brazilië en kolonisator Portugal erg op die van Nederland en zijn kolonies. Een duidelijk verschil is dat de Portugezen alles 50 of 100 jaar eerder hebben gedaan, en dat de Nederlanders slechts na-apers zijn.
Een mooi verhaal vind ik dat de het Portugese Dom Joao VI, in 1808 met heel zijn hofhouding gevlucht voor Napoleon, zo goed beviel in Brazilië dat hij weigerde terug te keren naar Portugal en Rio uitriep tot de hoofdstad van het Portugese rijk. Op het verzoek van Portugese adel en regenten om terug te komen naar Portugal antwoordde hij in een heel korte, beroemd geworden brief: “Ik blijf.”
Toen hij in 1821 gedwongen was toch terug te keren naar Portugal benoemde hij zijn niet minder eigenzinnige zoon Pedro tot prins-regent en gouverneur van Brazilië. Ook Pedro weerstond de oproepen om naar Portugal terug te keren. In 1822 kreeg hij, tijdens een aanval van diarree, weer een stapel brieven uit Lissabon waarin zijn terugkeer geëist werd. Prompt rukte hij het Portugese insigne van zijn uniform, trok zijn zwaard en riep ‘Independencia ou Morte ’, onafhankelijkheid of de dood, en kroonde zichzelf tot Keizer Dom Pedro I.
Wat hij met de brieven gedaan heeft is ons niet duidelijk.
’s Avonds willen we eten in ons eigen buurtje dat bekend staat om zijn diversiteit aan restaurants en eetcafés. Op deze laatste avond in Santa Teresa gaan we voor het eerst met een VW-bus de berg op. Dé VW bus, die altijd vlak bij de metrohalte staat en je voor R$ 3,- naar elk adres in de wijk brengt. Zodat je niet hoeft te klimmen. Weet je wel.
Het eerste adresje waar we gaan zitten heeft een prijslijst die ons niet bevalt, dus na een caiparinha en een Skol rekenen we af en zoeken verder. We vinden ons plekje een stukje verderop, gelokt door een live-gitarist die Braziliaanse liedjes zingt en het publiek dat meezingt en een sympathieke ‘cardapio’, menukaart. We delen een garnalenschotel, bestellen er wel sauvignon blanc bij, babbelen met wat andere gasten (die ook Engels spreken) doen een dansje, waar we weer veel waardering voor krijgen en komen de avond genoeglijk door.
Aan een gesprekje met de gast aan het tafeltje naast ons, die hier in Rio is voor een onderwijscongres, houden we een misschien wel interessant contact over, ‘we mailen!’.
Ook de ober doet zijn best om een prettige sfeer te creëren. Hij maakt een grapje over de zanger Barry White in een soort Engels dat wij niet verstaan. Daarom gaat hij het opschrijven. Even later is hij terug en laat ons een briefje lezen: ‘Barry White is black’.
We hebben besloten Ouro Preto over te slaan. Tijdens het ontbijt boeken we onze vlucht naar Goiania/Pontalina. Leve het internet.
Ongeveer 20% van de bevolking van Rio woont in een favela. Het idee dat het allemaal gevaarlijke getto’s zijn klopt niet, het zijn de wijken waar de armen wonen. Het beeld van gewelddadige sloppenwijken is vooral ontstaan door het boeken en films als ‘Cidade de Deus’, Stad van God en ‘Pixote’. Dat imago geldt niet voor alle favela’s en bovendien heeft een aantal door de overheid geïnitieerde verbeterprogramma’s goed gewerkt.
We gaan weer op pad. In het metrostation Osorio is een lift naar een favela: ‘Elevador do Morro do Cantagalo’. Die lijkt op de buurt die we vanaf de redentor konden zien en die opviel door alle blauwe satellietschotels die, zien we nu, blauwe watercontainers blijken te zijn. We gaan met de lift naar boven en wandelen, vriendelijke groetend, de nauwe straatjes in. Iedereen groet vriendelijk terug. Feitelijk is er geen sprake van straatjes maar van een aaneenschakeling van trappetjes, steegjes en andere doorgangetjes die ontstaan zijn tussen de dicht op elkaar gebouwde huisjes. Bouwmateriaal wordt hier toegepast, strikt toegepast, zonder enige opsmuk. Er zijn geen schuurtjes, eigenlijk wonen de mensen in schuurtjes, spullen die bewaard moeten worden en rommel die weggegooid moet worden, ligt overal op, tussen en onder. Onze aanwezigheid wekt wel verbazing, een enkeling vraagt of we op zoek zijn naar de lifttoren, die ook uitkijkpunt is. Als we aangeven gewoon rond te willen kijken is dat geen punt, ook al hebben wij vanwege de beperkte ruimte het idee dat we op privé terrein zijn. Er wordt ons duidelijk gemaakt dat het gewoon de openbare weg is en dat wij net zo veel recht hebben om hier te lopen als ieder ander. We vragen of we ergens een kopje koffie kunnen drinken. Maar twee van de gelegenheden die zouden voldoen zijn ‘fechado’, gesloten, en het jongetje dat ons gidst raadt die ene die open is af. Dat is ook meer een kroeg waar we, aan het rumoer te horen, niet op ons gemak zullen zitten. We besluiten terug te gaan naar de lift, geven de jongen al ons wisselgeld en genieten even later, aan de voet van de lifttoren, van een tapioca-pannenkoek met banaan en kaneel.
Recept:
Neem een droge koekenpan. Strooi hierin een laag tapiocameel. Even laten liggen tot het meel een koek vormt. Leg een banaan op de koek. Snijdt de banaan in plakjes. Strooi er veel kaneel over. Even bakken. Omkeren, weer even bakken, terugdraaien en dubbelklappen. Dan het pannenkoekje in een plastic boterhamzakje stoppen, velletje van een keukenrol eromheen en smullen.
Zonder erg zijn we terechtgekomen op de beroemde ‘Hippie-Feira’, alternatieve markt, van Ipanema. Een marktje met knutselspulletjes, eettentjes, muziekinstrumenten enz. Klaas krijgt les in het foekefoekerommelpot spelen en blijkt zowaar talent te hebben.
Als we aankomen bij het strand, Ipanema (!) is het echt gaan regenen. Van bikini’s geen spoor, wel een venter die paraplu’s in de aanbieding heeft. Een enkele fanatieke jogger rent, ondanks dat het waait en zo fris is, in zijn zwembroek over het zand, daarmee de leegte van het strand benadrukkend. We wandelen Ipanema beach af, steken een stukje door de stad en komen aan op het al even frisse Copacabana. Daar wordt in de brandig gesurft en één groepje trekt zich niets aan van het slechte weer en ligt op het strand.
Halverwege Copacabana zijn er, dankzij de niets verhullende bikinibroekjes, toch nog damesbillen te bewonderen, van de zandsculptuur die daar gemaakt is.
Ah, Rio!
Het historisch museum in ‘Centro’, ‘Museu Historico Nacional’, toont de ontwikkeling van Brazilië onder meer aan de hand van een tijdlijn. Boven de lijn met jaartallen worden historische gebeurtenissen van de wereld getoond, er onder die van Brazilië, zodat je ze goed kunt plaatsen. Vanaf het jaar 1500 lijkt de geschiedenis van Brazilië en kolonisator Portugal erg op die van Nederland en zijn kolonies. Een duidelijk verschil is dat de Portugezen alles 50 of 100 jaar eerder hebben gedaan, en dat de Nederlanders slechts na-apers zijn.
Een mooi verhaal vind ik dat de het Portugese Dom Joao VI, in 1808 met heel zijn hofhouding gevlucht voor Napoleon, zo goed beviel in Brazilië dat hij weigerde terug te keren naar Portugal en Rio uitriep tot de hoofdstad van het Portugese rijk. Op het verzoek van Portugese adel en regenten om terug te komen naar Portugal antwoordde hij in een heel korte, beroemd geworden brief: “Ik blijf.”
Toen hij in 1821 gedwongen was toch terug te keren naar Portugal benoemde hij zijn niet minder eigenzinnige zoon Pedro tot prins-regent en gouverneur van Brazilië. Ook Pedro weerstond de oproepen om naar Portugal terug te keren. In 1822 kreeg hij, tijdens een aanval van diarree, weer een stapel brieven uit Lissabon waarin zijn terugkeer geëist werd. Prompt rukte hij het Portugese insigne van zijn uniform, trok zijn zwaard en riep ‘Independencia ou Morte ’, onafhankelijkheid of de dood, en kroonde zichzelf tot Keizer Dom Pedro I.
Wat hij met de brieven gedaan heeft is ons niet duidelijk.
’s Avonds willen we eten in ons eigen buurtje dat bekend staat om zijn diversiteit aan restaurants en eetcafés. Op deze laatste avond in Santa Teresa gaan we voor het eerst met een VW-bus de berg op. Dé VW bus, die altijd vlak bij de metrohalte staat en je voor R$ 3,- naar elk adres in de wijk brengt. Zodat je niet hoeft te klimmen. Weet je wel.
Het eerste adresje waar we gaan zitten heeft een prijslijst die ons niet bevalt, dus na een caiparinha en een Skol rekenen we af en zoeken verder. We vinden ons plekje een stukje verderop, gelokt door een live-gitarist die Braziliaanse liedjes zingt en het publiek dat meezingt en een sympathieke ‘cardapio’, menukaart. We delen een garnalenschotel, bestellen er wel sauvignon blanc bij, babbelen met wat andere gasten (die ook Engels spreken) doen een dansje, waar we weer veel waardering voor krijgen en komen de avond genoeglijk door.
Aan een gesprekje met de gast aan het tafeltje naast ons, die hier in Rio is voor een onderwijscongres, houden we een misschien wel interessant contact over, ‘we mailen!’.
Ook de ober doet zijn best om een prettige sfeer te creëren. Hij maakt een grapje over de zanger Barry White in een soort Engels dat wij niet verstaan. Daarom gaat hij het opschrijven. Even later is hij terug en laat ons een briefje lezen: ‘Barry White is black’.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
