Zondag 12-7-2015

Zondag 12-7-2015

Vandaag gaan we met Peter naar ‘de Zwitser’, maar eerst gaan we naar het centrum waar, in het kader van de pecuaria de openingsoptocht plaatsvindt. Het is een combinatie van een Ossenoptocht en Paardenparade, aansluitend een aantal rijdende kroegen vol dansende mensen, tot slot alle patsers die hun auto volgebouwd hebben met speakers en enkele zelfbouw vehikels.

Eerst kijken we bij de startplaats, waar een aantal ossenwagens staan opgesteld. Zij verbeelden de ‘bandeirantes’, pioniers, die in de 17e en 18e eeuw met hun ossenwagens de binnenlanden verkenden. Vanuit Sao Paulo trokken zij tot aan de Andes en de Amazone en eigenden zich allerlei gebieden toe. Daarmee bepaalden ze ongeveer de huidige landsgrenzen van Brazilië. Op hun heroïsche, soms jarenlange reizen over enorme afstanden moesten natuurlijke hindernissen genomen worden en vijandige indianenstammen overwonnen. Hun naam is afgeleid van het woord ‘bandeira’, een kleurrijke vlag die gedragen werd door de voorste pionier. Vaak waren het kinderen van Portugese vaders en inheemse moeders en combineerden ze westerse wapens en techniek met inheemse kennis en overlevingsstrategie. Het doel van hun tochten was ook een combinatie van ontdekkingsreis en plundertocht. In 1682 kwam er een groep bandeirantes, onder leiding van Bartolomeu Bueno da Silva, hier in de landstreek Goias aan. Voor de ogen van de bevolking ontstak Da Silva alcohol, waarvan de inheemsen dachten dat het water was, en dreigde alle rivieren te verbranden als ze hem niet vertelden waar hun goudvindplaatsen lagen.

Voor de optocht begint, is het een komen en gaan van ruiters, jong en oud, mannelijk en vrouwelijk, allemaal uitgedost als cowboys en cowgirls, hun gewone dagelijkse kleding dus. Een stel ruiters jaagt een losgebroken paard na, rijden hem klem en brengen hem terug. Een van de andere paarden slaat op hol, bokt wild en werpt de vrouwelijke ruiter en haar kind af, die op het hete asfalt smakken. Omstanders snellen toe om zich over moeder en kind te ontfermen, het kind komt met de schrik vrij, de moeder wordt, ondersteund door twee mannen, afgevoerd.
Tussen de ruiters bevinden zich ook, eh, bereden stieren, 1000 kilo spieren met een vent erop. Het onder controle hebben en berijden van stieren schijnt het toppunt van mannelijkheid te zijn.

Er wordt flink gedronken, door vrijwel iedereen, vooral bier en breezers. Halverwege de dag kan er bijna geen ruiter meer zijn die nog nuchter is. Toch zien wij tijdens de parade geen ongelukken. We zitten strategisch bij een rotonde die door de optocht rechtsom genomen moet worden. Eerst komen de ossenwagens langs. Een mechanisme op de as zorgt ervoor dat elke wagen een eigen geluid maakt. De functie is ons niet duidelijk, misschien werden vroeger op deze manier wilde dieren opgeschrikt of slangen verjaagd? Dan volgen de paarden, een half uur lang, heel veel paarden, met tussendoor regelmatig een bereden stier. Een van de stier-ruiters moet zijn beest stilzetten omdat hij anders de dop niet meer van zijn bierflesje kan krijgen.

Dan volgen de rijdende kroegen. Een trekker sleept drie karren. Op de laatste kar staat een ‘BOOM BOOM’ auto, vol speakers, acht in elke deur verwerkt, tien in de achterklep, en een generator om hem van stroom te voorzien. Deze combinatie vormt de geluidsinstallatie. De andere twee karren zitten vol hossende mensen. De eerste kar loopt in de bocht vast tegen een boom die iets over de weg hangt. Dat houdt de hele parade 20 minuten op, voordat het opgelost is. Na nog een paar rijdende kroegen en wat losse patser-auto’s is de parade voorbij.

‘De Zwitser’, Beat, en zijn vrouw Sirlei, wonen buiten Pontalina nogal geïsoleerd op een heuvel. We rijden over een stoffige weg van rode aarde, terra roxa, die steeds smaller en slechter wordt. Onderweg moet de bijrijder, ik, vijf hekken openen en weer sluiten, om te voorkomen dat het vee, van de eigenaar wiens land wij doorkruisen, weg loopt.

Beat ontvangt ons met enthousiasme. Enerzijds omdat hij niet vaak westerlingen op bezoek krijgt, anderzijds omdat hij kan vertellen wat hij op zijn heuvel allemaal aangepakt heeft. Het is pezige man van 47 jaar die rustig en op een nadrukkelijk manier goed verstaanbaar Duits met ons spreekt. Anneke spreekt een paar woorden ‘Zwitsers’: ‘SchnellZukch nach Interlakchen-Ost, alle einsteigen bitte’ en ‘KchoechenKchastli’, tot grote hilariteit van Beat.

Drie jaar geleden heeft hij hier een bouwval van een boerderij gekocht, die al 15 jaar leeg stond. Sinds twee jaar werkt hij praktisch zeven dagen per week, 14 uur per dag, om het naar zijn inzicht aan te passen en heeft in die tijd 15 kilo gewicht verloren. Hij laat ons foto’s zien van de oorspronkelijke situatie, het hok waar hij ondertussen gewoond heeft, en vertelt van zijn bouwactiviteiten. Onder meer van de duizenden vleermuizen die het pand betrokken hadden en het wegkruien van alle vleermuismest die zich in de loop van 15 jaar op de vloer verzameld had, een laag van ongeveer tien centimeter dik. En van de slangen die hij tegenkwam. De eerste slang, Beat probeerde hem in een impuls dood te slaan met een stuk hout, werd zo agressief dat hij de berg op gevlucht is. Bij de tweede, die vier meter lang was en daarmee twee keer zo groot als nummer één, heeft hij eerst zijn geweer gehaald.
Hij is trots op het resultaat van zijn werk en geeft graag uitleg bij alle uitgevoerde ‘projecten’: het huis, de bijgebouwen voor de gasten, de bijgebouwen voor het personeel, het tuinhuis met buitenkeuken, de bron, de 10.000 liter watertank, het zwembad dat vandaag afgekomen is, de 8.000 meter afrastering, de silo, de koeienstal, de melkinstallatie, het bestand aan vee (Hollandse Zwartbonte koeien voor de melk en Indiase Nelore koeien voor het vlees), de aanwas daarvan, het kalfje dat die dag geboren is, het kippenhok, de bananenbomen, de mangoboom, de mandarijnenboom, de citroenboom, de moestuin. Deze laatste heeft niet zo’n haast, want als die klaar is betekent het ook meteen meer werk.

Zijn ambitie is om in Brazilië, met Hollandse melkkoeien, Zwitserse kaas te maken. Hij moet nog leren hoe dat moet. Daarom gaat hij in Zwitserland een kaasmaker zoeken, die een half jaar bij hem wil komen wonen , om hem de procedure te leren. Zwitserse en Braziliaanse melk hebben een verschillende samenstelling, dus het zal heel wat geëxperimenteer vergen om tot een goed recept te komen.
Als hij voldoende kwaliteit kan leveren weet hij zeker dat er markt voor is. In Brazilië wordt het langzamerhand modieus om je in andere eetculturen te verdiepen. Zijn plan sluit aan op die trend, maar ook de van oorsprong Europese, met name Duitse, immigranten vormen een doelgroep. Contacten om de verkoop te doen heeft hij al. Binnen vijf jaar moet alles ‘marschieren’ en wil hij alleen nog management en administratie hoeven doen.

We hebben vlees en bier meegebracht. Tijdens de BBQ presenteert Sirlei hun eerste productie zelfgemaakte kaas, hele verse van slechts één dag oud. Hij smaakt prima. De schemer zet in. We kunnen de witte Nelore koeien op de heuvel steeds minder goed zien. Als het donker is moeten de zwartbonte koeien nog een keer gemolken worden. Wij kijken toe en helpen de verse melk in de koeltank te gieten. Dan is het tijd voor de terugreis naar Pontalina. Tijdens het afscheid demonstreert Beat nog even de lichtinstallatie waarmee hij het zwembadwater, als een ‘richtiges Disko’, van kleur laat veranderen. In Zwitserland was hij ‘Elektriker’.