Vrijdag 10 juli en Zaterdag 11 juli
Door: Klan
Blijf op de hoogte en volg Klaas
17 Juli 2015 | Brazilië, Pontalina
Vrijdag 10 juli en Zaterdag 11 juli
In de hoek boven ‘onze’ tafel heeft een kolibrie zijn nest gemetseld, net zoals zwaluwen dat doen. Zwaluwen en kolibries vallen onder dezelfde vogel-familie.
’s Ochtends ligt er een ondefinieerbaar hoopje in ‘onze’ hoek van de veranda
Hondje Mila snuffelt er aan maar heeft verder geen belangstelling. Het lijkt een beetje op een dode slak, maar dan met een lang, spits snaveltje. Het is een kolibrie-kuiken dat uit het nest gevallen is.
Regelmatig komen er radiowagens langs, in de stad maar ook door onze straat, allemaal uitgerust met een zeer goede geluidsinstallatie, de volumeknop op maximaal, alle gesprekken onmogelijk makend. De boodschappen zijn van een grote variëteit, officiële mededelingen van de overheid, politieke propaganda, overlijdensberichten, reclame voor de plaatselijke lanchoneta. Die laatste herken ik soms want dan wordt er ‘com queijo’, met kaas, geroepen en dat zal dan toch niet over een begrafenis gaan.
Zo’n begrafenisboodschap is de mobiele audioversie van de overlijdensadvertentie, waarbij de namen van alle familieleden worden voorgelezen, de staat van dienst van de overledene en al zijn of haar officiële namen. Tot slot, en dat is bijna het belangrijkste, de bijnaam van de overledene, anders weet niemand over wie het gaat.
We maken er een paar rustige dagen van. Plannen en uitzoeken van volgende tripjes, beetje lezen enz. Klaas heeft in een schoenenwinkel prachtige cowboyboots gezien, met Anacondaleer, maar als we op het eind van de middag naar de winkel toe wandelen om eens een paar te passen, gaat hij net op slot.
Na tienen ’s avonds gaan we nog even kijken bij de ‘pecuaria’, de jaarlijkse lokale koeienkermis: nog geen koeien, een paar landbouwmachines, en veel eet- en drinktentjes op een groot terrein net buiten de stad. Vanavond is de eerste avond, gratis entree. Nog niet alle tenten zijn compleet ingericht, maar uit allemaal klinkt luide ‘Sertanejo’, de lokale countrymuziek. Inmiddels heeft Zezé de Camargue, een zanger uit deze omgeving, de nationale hitlijsten bestormd en de status van een Braziliaanse Guus Meeuwis verkregen. https://www.youtube.com/watch?v=ypcW2SPbkKw
Volgens Maria kan je hier de komende dagen over de mensen lopen, maar vanavond is het asfalt nog goed zichtbaar. We gaan het meemaken.
Aan de andere kant van onze straat is een plas, een graslandje en een klein palmenbos. Vandaaruit klinkt elke ochtend een luid en massaal schetterend getrompetter, wat de roep van de Geelhals-ibis blijkt te zijn. Daarvan zit ’s morgens een hele groep in het bos. Ze zoeken aan de rand van de plas naar voedsel en vliegen, meestal in paartjes, het bos in. Daar balanceren ze dan een poos met hun dunne rode poten op de deinende takken van de palmbomen. In de loop van de morgen wordt het getrompetter steeds minder en verdwijnen de vogels. De volgende morgen zijn ze er weer.
In de hoek boven ‘onze’ tafel heeft een kolibrie zijn nest gemetseld, net zoals zwaluwen dat doen. Zwaluwen en kolibries vallen onder dezelfde vogel-familie.
’s Ochtends ligt er een ondefinieerbaar hoopje in ‘onze’ hoek van de veranda
Hondje Mila snuffelt er aan maar heeft verder geen belangstelling. Het lijkt een beetje op een dode slak, maar dan met een lang, spits snaveltje. Het is een kolibrie-kuiken dat uit het nest gevallen is.
Regelmatig komen er radiowagens langs, in de stad maar ook door onze straat, allemaal uitgerust met een zeer goede geluidsinstallatie, de volumeknop op maximaal, alle gesprekken onmogelijk makend. De boodschappen zijn van een grote variëteit, officiële mededelingen van de overheid, politieke propaganda, overlijdensberichten, reclame voor de plaatselijke lanchoneta. Die laatste herken ik soms want dan wordt er ‘com queijo’, met kaas, geroepen en dat zal dan toch niet over een begrafenis gaan.
Zo’n begrafenisboodschap is de mobiele audioversie van de overlijdensadvertentie, waarbij de namen van alle familieleden worden voorgelezen, de staat van dienst van de overledene en al zijn of haar officiële namen. Tot slot, en dat is bijna het belangrijkste, de bijnaam van de overledene, anders weet niemand over wie het gaat.
We maken er een paar rustige dagen van. Plannen en uitzoeken van volgende tripjes, beetje lezen enz. Klaas heeft in een schoenenwinkel prachtige cowboyboots gezien, met Anacondaleer, maar als we op het eind van de middag naar de winkel toe wandelen om eens een paar te passen, gaat hij net op slot.
Na tienen ’s avonds gaan we nog even kijken bij de ‘pecuaria’, de jaarlijkse lokale koeienkermis: nog geen koeien, een paar landbouwmachines, en veel eet- en drinktentjes op een groot terrein net buiten de stad. Vanavond is de eerste avond, gratis entree. Nog niet alle tenten zijn compleet ingericht, maar uit allemaal klinkt luide ‘Sertanejo’, de lokale countrymuziek. Inmiddels heeft Zezé de Camargue, een zanger uit deze omgeving, de nationale hitlijsten bestormd en de status van een Braziliaanse Guus Meeuwis verkregen. https://www.youtube.com/watch?v=ypcW2SPbkKw
Volgens Maria kan je hier de komende dagen over de mensen lopen, maar vanavond is het asfalt nog goed zichtbaar. We gaan het meemaken.
Aan de andere kant van onze straat is een plas, een graslandje en een klein palmenbos. Vandaaruit klinkt elke ochtend een luid en massaal schetterend getrompetter, wat de roep van de Geelhals-ibis blijkt te zijn. Daarvan zit ’s morgens een hele groep in het bos. Ze zoeken aan de rand van de plas naar voedsel en vliegen, meestal in paartjes, het bos in. Daar balanceren ze dan een poos met hun dunne rode poten op de deinende takken van de palmbomen. In de loop van de morgen wordt het getrompetter steeds minder en verdwijnen de vogels. De volgende morgen zijn ze er weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
