Zaterdag 8-8-2015 t/m zaterdag 15-8-2015

Zaterdag 8-8-2015 t/m zaterdag 15-8-2015

Vanuit het vliegveld van Goiania gaan we met de taxi naar de rodoviaria, dan met de bus naar Pontalina. De taxichauffeur stelt voor dat wij ons door hem naar Pontalina laten brengen, ‘special price’, vooral omdat het op de rodoviaria onmogelijk zal zijn om tickets te krijgen, want er is een groot congres. We houden vast aan ons plan en op de rodoviaria blijkt er, natuurlijk, niets aan de hand. Taxichauffeurs zijn oplichters. Goed, ze besturen een auto, maar hun beroep is oplichter.

We herkennen Pontalina vooral aan de reclameborden van Dornelas, de fabriek van de moda intima, met de fraaie dochter van de baas, ik mag vast wel Doortje zeggen, die ons in haar niemendalletje, 10 bij 20 meter groot afgebeeld langs de kant van de weg, welkom heet. We zijn weer thuis. Doortje is naast een mooi meisje ook erg intelligent, wat onder meer aangetoond wordt door het feit dat zij gefotografeerd is met een boek, en met beeldende kunst, twee uilen, het symbool der wijsheid.

We zijn best nog fris, wat goed uitkomt, want Peter is ziek en redt het niet om in zijn eentje alle restaurantgasten te bedienen. Wij springen bij, voor zover we dat kunnen. Bestek en servetten brengen als de klant een tafel gekozen heeft, lege flessen weg halen en, zo veel mogelijk, volle ervoor in de plaats zetten, dat werk. Tegen een uur of elf zijn de meeste gasten weer weg, kan Peter het verder alleen aan en gaan wij, na 40 uur, slapen.

We nemen weer een paar dagen de tijd om te relaxen.
‘Cafe da Manha’, ontbijt, bij onze vaste panificadora, Quitandella, waar rustig de kaasbroodjes uitverkocht zijn ook al is dat de kern van een Cafe da Manha.
We eten ijs bij onze vaste sorveteria, Ki-Delicia, waar je in een zelfbedieningsformule net zo veel ijs mag opscheppen als je wilt. Je zet je keuze bij de kassa op de weegschaal en dan wordt er op basis van het gewicht afgerekend.

Er tegenover zit een Papelaria & Despachante. Een despanchante is een functionaris die ambtelijke problemen voor je oplost. In Brazilië is men gek op administratief verwerken. De administratieve handeling is doel op zich.
Zo kreeg ik op een vliegveld een kassabonnetje bij een kopje koffie dat ik besteld had. Maar vóór ik de kassabon kreeg werd daar een stempel opgezet. Toen ik informeerde naar het nut van dat stempeltje was de enige verklaring die ik kreeg dat bonnen gestempeld moesten worden.
Dit gedrag gaat ver, heel ver.
Peter had de betaling van een door hem bestelde auto vanuit Nederland geregeld. De Braziliaanse bank weigerde het bedrag naar de dealer over te maken als deze niet eerst langs kwam, met zijn volledige administratie van de afgelopen vijf jaar, om die door hen in te laten zien.
Voor alle dat soort zinloze frustrerende en tijdrovende administratieve klussen kan je iemand inhuren, een despachante. Deze gaat dan voor jou in alle rijen staan om alle stempels en zegels te verzamelen, kopieën te (laten) maken, paraafjes te laten zetten en niet zelden de ambtenaar om te kopen om alles vlotter te laten verlopen. Een gerespecteerd beroep.
Voor één administratieve handigheid gebruikt Peter zijn vriend Bia als despachante. Parkeerovertredingen worden, ook in Brazilië, beboet. Maar betalen is alleen voor de sukkels. Er is namelijk een wet waar je je op kunt beroepen. Die zegt dat een bekeuring binnen drie weken op de mat van de verbalisant moet liggen. Dat redden ze nóóit, aldus Peter en Bia heeft een kant en klaar verzoekschrift, met verwijzingen naar de juiste wet, die je dan indient zodat je niet hoeft te betalen. Handig daarbij is dat Bia ook de ambtelijke functionaris is die de verzoekschriften in behandeling neemt en beoordeelt.

We doen boodschappen bij onze vaste supermarkt, Casula, waar we blij herkend worden door het personeel en we nog steeds niet ontdekt hebben wat het Braziliaanse equivalent van een Nederlandse komkommer is.
We doen boodschappen op de zondagse markt, waar alle verse waar rechtstreeks van de boer komt en we onder meer een boerenkaas kopen. We kijken vanaf het terras van de markt uit op een reclamebord dat in eerste instantie van een huwelijksfotograaf lijkt te zijn, maar bij nadere bestudering van de tandarts is:
‘Maak je markante foto’s nog mooier, die speciale momenten, laat je tanden van te voren schoonmaken’, afkomstig van Perfil Implantes, odontologia ‘a servico da beleza’, in dienst van de schoonheid.
We koken zelf, en als Peter en Maria er weer zijn ook een keer voor hen.
We zitten ’s avonds met een borrel en een verrekijker op de veranda en bekijken en beluisteren vandaar het ‘thuiskomen’ van de vele vogels, kleine groene Amazone-papegaaien, ibissen en ara’s herkennen we inmiddels, vooral aan hun roep.
We maken het een avond gezellig laat met Peter en Maria, en Peter en Klaas maken het samen nog een beetje later.
We wandelen, heel avontuurlijk, eens door een andere straat dan die van onze vaste routes.
We gaan naar de Pontalina Club en zwemmen daar in het zwembad, terwijl we niet eens lid zijn, en de uitbater vraagt ons alsjeblieft langer te blijven.
We ontdekken, door op een avond op het geluid van de vogels af te gaan, waar de ara’s wonen, namelijk tussen de lawaaiige bar en het met kreten gevulde voetbalveld van de club en zien hier meer wilde ara’s dan in Amazonia.

Eén avond gaan we weer met Bia op stap, naar een damesvoetbalwedstrijd, in een dorp 75 kilometer verderop, over een heuvelachtige, bochtige, slecht verlichte weg. Onderweg stopt hij bij een pompstation, om blikjes bier te kopen. Terwijl hij rijdt en bier drinkt moet er ook een sigaret opgestoken worden. De fotograaf van de gemeente, die mee is en naast Bia zit, moet even sturen terwijl Bia zijn sigaret aansteekt. Bia is jarenlang gediplomeerd taxichauffeur geweest en is vast cum laude geslaagd voor roekeloosheid.
Ik ben vergeten mijn vest mee te nemen maar krijg het die avond niet koud, want we komen in een sporthal terecht waar, verrassend, de zaalvoetbalwedstrijd gespeeld zal worden. De meisjes van ‘ons’ team dragen roze broekjes en shirtjes, zijn na het uitroepen van de team-yell al uitgeput en verliezen met 5 – 2. Wat opvalt is dat het publiek, dat voornamelijk uit dames bestaat, bij elke kans of overtreding begint te gillen, wat een heel ander geluid geeft dan ik gewend ben van stadions. Een van de roze dames raakt dusdanig geblesseerd dat zij naar het ziekenhuis moet.
De ‘Prefect’, burgemeester (die van de grootse bruiloft), Milton, is ook aanwezig en komt ons een hand geven. Anneke babbelt wat met Bia en noemt de fotograaf, die het team op de foto zet ‘camera van de camara’, wat Bia een geweldige grap vindt. Na nog wat blikjes bier rijden we terug naar Pontalina en worden we voor de deur afgezet.

Op zaterdag vertrekken we weer, nu op weg naar de Cuiaba. Maria brengt ons naar de rodoviaria, de Uniao-bus brengt ons naar Goiania en de Sao Luiz-nachtbus brengt ons tot Inacio Castelli, waar we om drie uur ’s nachts stranden vanwege motorproblemen.